Ik worstel met mijn rituelen, cheap het weer mag daar weliswaar geen deel vanuit maken, echter dat doet het wel. Het verzinnen van excuses is een bevestiging van het realiseren dat ik ………
Door het raam kijkend zie ik dat de zon het langzaam wint van de optrekkende wolken. Ik realiseer mij dat het heengaan van de jaren ook in het vissen een heilzame werking heeft. De opgedane kennis in de 52 jaar dat ik nu heb mogen vissen, heb ik met graagte met anderen gedeeld. Het ongeloof in de ogen als je jouwe stekken prijs gaf. Mieke gaat naar huis en moet aan het werk. Ik blijf en ga morgen aan het werk met de stacaravans.
Eén caravan is van mijn moeder. Even ter verduidelijking: niet als opslag van mijn hengelmateriaal, troche hoewel ik deze decadentie waarschijnlijk wel in mij heb. Tegen de tijd dat de dag al geruime tijd is gevorderd, verman ik mij zelf en kijk door de ramen. Ongeveer 5 cm sneeuw bedekt de ruimte die ik zou schonen. Eerst maar koffie en maar weer koffie.
Inmiddels is mijn buurman en vismaat Johan V. gearriveerd. Enigszins verheugd constateer ik dat hij na 6 rugoperaties in korte tijd toch de kracht heeft gevonden om weer van de partij te zijn. Het campingleven kan een mens motiveren.
Ik stel voor het water voor koffie voor hem op te zetten, de hoofdkraan opengedraaid en vraag of alles oké is. “Ja ik hoor, ik hoor de stortbak lopen.” De stortbak lopen? Het water spuit uit een kier de caravan in. Na enig demontagewerk blijkt een soldering te zijn gesprongen en ik voel mij geheel ten onrechte schuldig. Een afspraak met de geiserboer is snel gemaakt. Ondanks het erbarmelijke weer verricht ik de voorgenomen werkzaamheden en onderga de geselingen van hagel en sneeuw als een loutering. Wanneer ik de hengels ter hand kan nemen is ook mij vooralsnog een raadsel.
Miek en ik bellen en mailen diverse keren per dag. Het is pas dinsdag. Gewoonlijk vliegen de dagen voorbij. Ik ben alleen op de camping. Het is er dan eindelijk van gekomen: ik ben op wintersport!
Ik worstel met mijn rituelen, het weer mag daar weliswaar geen deel vanuit maken, echter dat doet het wel. Het verzinnen van excuses is een bevestiging van het realiseren dat ik ………
Door het raam kijkend zie ik dat de zon het langzaam wint van de optrekkende wolken. Ik realiseer mij dat het heengaan van de jaren ook in het vissen een heilzame werking heeft. De opgedane kennis in de 52 jaar dat ik nu heb mogen vissen, heb ik met graagte met anderen gedeeld. Het ongeloof in de ogen als je jouwe stekken prijs gaf. Mieke gaat naar huis en moet aan het werk. Ik blijf en ga morgen aan het werk met de stacaravans.
Eén caravan is van mijn moeder. Even ter verduidelijking: niet als opslag van mijn hengelmateriaal, hoewel ik deze decadentie waarschijnlijk wel in mij heb. Tegen de tijd dat de dag al geruime tijd is gevorderd, verman ik mij zelf en kijk door de ramen. Ongeveer 5 cm sneeuw bedekt de ruimte die ik zou schonen. Eerst maar koffie en maar weer koffie.
Inmiddels is mijn buurman en vismaat Johan V. gearriveerd. Enigszins verheugd constateer ik dat hij na 6 rugoperaties in korte tijd toch de kracht heeft gevonden om weer van de partij te zijn. Het campingleven kan een mens motiveren.
Ik stel voor het water voor koffie voor hem op te zetten, de hoofdkraan opengedraaid en vraag of alles oké is. “Ja ik hoor, ik hoor de stortbak lopen.” De stortbak lopen? Het water spuit uit een kier de caravan in. Na enig demontagewerk blijkt een soldering te zijn gesprongen en ik voel mij geheel ten onrechte schuldig. Een afspraak met de geiserboer is snel gemaakt. Ondanks het erbarmelijke weer verricht ik de voorgenomen werkzaamheden en onderga de geselingen van hagel en sneeuw als een loutering. Wanneer ik de hengels ter hand kan nemen is ook mij vooralsnog een raadsel.
Miek en ik bellen en mailen diverse keren per dag. Het is pas dinsdag. Gewoonlijk vliegen de dagen voorbij. Ik ben alleen op de camping. Het is er dan eindelijk van gekomen: ik ben op wintersport!
Met de hogedrukspuit trotseer ik de sneeuw en hagelbuien en voltooi ik de voorgenomen werkzaamheden. Het vissen verdwijnt naar de achtergrond. Johan komt met een catalogus in zijn hand koffiedrinken en we besluiten het één en ander te bestellen. Ik weet dat ik weer allerlei onnodige zooi in mij vistas ga opbergen, echter de aandrang om deze zooi te kopen is een deel van de beleving van het vissen. Zo heb ik inmiddels 20 vistassen die allemaal niet voldoen. Heerlijk om op iedere beurs een nieuwe te kopen. Oh ja, dat heb ik ook met doosjes.
Henkie Hout komt met vrouw Joke koffiedrinken. Ja die Henkie van het schuurtje met de rammelende platen. We spreken af om een nieuwe vloer in mijn schuurtje te maken en daarna de sloten te belagen voordat het snelgroeiende riet dit ons gaat belemmeren.
De dag na tweede paasdag werk ik me een kwartslag in de rondte. Vechtend tegen sneeuw en hagel rond ik mijn klussen af. Tevreden kijk ik uit het raam en met enige weemoed mijmer ik over de liggende winden en luwe hoekjes waar de karpers samen komen om plannen te maken over het komende nageslacht.
Ik vlij mij op de bank en hoor in de verte mijn naam noemen. In no time doe ik de deur open en Siem Jan, eigenaar van de camping vraagt of ik aan het douchen ben. Met mijn kleren aan kijk ik hem aan. Ik ben de enige die aanwezig is op de camping en als de hoofdmeter van het water draait, zou je denken dat ik water gebruik. Nee dus. Ik heb medelijden met degene die straks zijn deur open doet en moet constateren dat zijn caravan tot een zwembad is verworden en de vloer inmiddels 50 cm dik is.
In het gezelschap van de poes, Fammes, eten we samen en besluiten we hoe we de avond zullen doorkomen. Zij in haar doos op een kussen voor de Zibrokachel en ik mij voornemend vanavond geen flesje wijn open te trekken maar een spelletje Bubbles op de PC te spelen en dan vroeg naar bed te gaan.
Het is inmiddels 0.30 uur, een flesje wijn later en ik besluit morgen plannen te gaan maken om een hernieuwde kennismaking met mijn Noord-Hollandse ‘ gevinde vrienden’ te arrangeren. Miek zegt wel eens dat ik, als ik slaap, smak. Waar zou dat nou door komen?
Met de hogedrukspuit trotseer ik de sneeuw en hagelbuien en voltooi ik de voorgenomen werkzaamheden. Het vissen verdwijnt naar de achtergrond. Johan komt met een catalogus in zijn hand koffiedrinken en we besluiten het één en ander te bestellen. Ik weet dat ik weer allerlei onnodige zooi in mij vistas ga opbergen, echter de aandrang om deze zooi te kopen is een deel van de beleving van het vissen. Zo heb ik inmiddels 20 vistassen die allemaal niet voldoen. Heerlijk om op iedere beurs een nieuwe te kopen. Oh ja, dat heb ik ook met doosjes.
Henkie Hout komt met vrouw Joke koffiedrinken. Ja die Henkie van het schuurtje met de rammelende platen. We spreken af om een nieuwe vloer in mijn schuurtje te maken en daarna de sloten te belagen voordat het snelgroeiende riet dit ons gaat belemmeren.
De dag na tweede paasdag werk ik me een kwartslag in de rondte. Vechtend tegen sneeuw en hagel rond ik mijn klussen af. Tevreden kijk ik uit het raam en met enige weemoed mijmer ik over de liggende winden en luwe hoekjes waar de karpers samen komen om plannen te maken over het komende nageslacht.
Ik vlij mij op de bank en hoor in de verte mijn naam noemen. In no time doe ik de deur open en Siem Jan, eigenaar van de camping vraagt of ik aan het douchen ben. Met mijn kleren aan kijk ik hem aan. Ik ben de enige die aanwezig is op de camping en als de hoofdmeter van het water draait, zou je denken dat ik water gebruik. Nee dus. Ik heb medelijden met degene die straks zijn deur open doet en moet constateren dat zijn caravan tot een zwembad is verworden en de vloer inmiddels 50 cm dik is.
In het gezelschap van de poes, Fammes, eten we samen en besluiten we hoe we de avond zullen doorkomen. Zij in haar doos op een kussen voor de Zibrokachel en ik mij voornemend vanavond geen flesje wijn open te trekken maar een spelletje Bubbles op de PC te spelen en dan vroeg naar bed te gaan.
Het is inmiddels 0.30 uur, een flesje wijn later en ik besluit morgen plannen te gaan maken om een hernieuwde kennismaking met mijn Noord-Hollandse ‘ gevinde vrienden’ te arrangeren. Miek zegt wel eens dat ik, als ik slaap, smak. Waar zou dat nou door komen?
