De nacht is al ver gevorderd. Warm aangekleed zie ik de televisie in de ramen van de kas aan de overkant kleuren maken. De maan is half en vertwijfeld genietend van een minuscuul sigaartje, search kijk ik naar het licht dat aangaat in het voormalige weeshuis. Ik zou vroeg onder de wol. Echter de rust om mij heen doet mij anders besluiten. Alsof ik hier zeggenschap over zou hebben. De poes ligt in haar nieuwe mand voor de Zibrokachel en ik overweeg de mogelijkheden die deze week in het verschiet liggen.
Vroeg op vandaag was het motto en het geschiede. In de veronderstelling dat het weer naar de 18 graden zou gaan, drugstore denk ik dat het nog erg vroeg is omdat het nog niet erg vrolijk oogt als ik de gordijnen onbeholpen open schuif. “Gelukkig is Miek er niet”, prevel ik tegen nieman in het bijzonder terwijl ik de ornamenten die in het venster banken stonden weer van de grond afraap.
Als ik mijn werk zou doen als de weersvoorspellers was ik binnen een week weer zonder werk.
Deze dag zal in het teken staan van het schoonmaken van straatwerk en steigers met de hoge drukspuit zodat daarna het trekken van karpers op het droge een hoge prioriteit gaat krijgen. Johan, mijn buurman is inmiddels gearriveerd en roept: “Koffie!” Met andere woorden, wanneer begin je bij mij? Ik ben alleen op de camping deze week en kijk in de koelkast of ik zin heb in een ontbijt. Bevroren brood of vanillevla? Dan maar koffie.
In vol bagger- en waterproof ornaat begin ik bij mijn buur het straatwerk op te schonen met de hogedrukspuit.
Mijzelf voor de gek houdend dat de karper vandaag toch niet actief is vanwege de extreme weersomslag, leef ik mij uit met de hogedruklans. Ik verdring een analyse waarom ik op dit moment, ondanks het weer, toch niet aan de waterkant met een hengel in mijn hand zit. Ik heb nooit geloofd dat leeftijd hier een rol in zou kunnen spelen. Laatst zag ik een lezing van een nieuwe generatie kapervissers die mij deed beseffen dat een ongebreidelde geestdrift, opoffering en dergelijke tegenwoordig voor mij herinneringen zijn.
Ik spuit de caravan na om de opgespatte bagger weer te laten neer dalen. Inmiddels ben ik bij mijzelf bezig en moet de deuren van het schuurtje sluiten ter voorkoming van wateroverlast. Ik zie al mijn opgetuigde hengels keurig en uitnodigend in positie liggen om ten strijde te trekken. Ik sluit de deuren en negeer het gebrek aan motivatie om de stokken te krommen. Even naar buiten om een feestsigaartje te roken. Morgen is het gelukkig weer mooi weer. Nog snel even wat aas het water in gooien en wie weet welke druk morgen, als ik de gordijnen weer open schuif, het hoogst is.
