Introductie:
In oktober 2012 zat ik samen met Cock te vissen op een Frans meer toen er twee Nederlandse karpervissers langskwamen varen. De één in aangepaste kleding en de ander met overmaatse laarzen en in een grijze campingsmoking. Ondanks dat ze al goed hadden gevangen, waren erg onzeker over de stekkeuze en de weersomstandigheden. Omdat ik het water redelijk goed ken – in hun ogen dan – werd ik het hemd van mijn lijf gevraagd. Hoewel ik best wel wat info wil delen, liet ik natuurlijk niet het achterste van mijn tong zien. De dagen daaropvolgend werden we frequent bezocht door diegene met de campingsmoking. Zijn naam was Wesley, Wesley Smits. Om één of andere redenen was er een klik tussen ons. Ik kan het niet beschrijven waarom. Het is iets wat er is of juist niet. Ook na de week in Frankrijk onderhielden we contacten per mail. Dit leidde er uiteindelijk toe dat hij mij vroeg om voor een nieuwe rubriek in Karpermagazine als eerste een artikel voor mijn rekening te nemen. De rubriek kreeg als naam “Oude Rotten”. En voordat het artikel zou verschijnen zou er op internet een filmpje worden geplaatst als ‘lokkertje’. Vanaf dat moment zijn de contacten geïntensiveerd. Bij aanvang van elke visnacht even telefonisch contact en na afloop een SMS met daarin de vangsten van de uren daarvoor. Hij in Brabant en ik in Friesland. Hij op karperputten, ik op boezemwateren. Van maart tot en met oktober. Ik ben dan ook blij dat Wesley de tijd en moeite heeft genomen om een artikel te schrijven voor mijn website. Deze eerste keer geeft hij inzicht in zijn eerste sessie op Cassien welke hij met zijn vismaat Jeroen heeft ondernomen. Dat successen je niet aan komen waaien, wordt al snel duidelijk (WT)
‘Cassien 2004, zoek en gij zult vinden’
September 2004, we zien de ochtendgloren tussen de bergen door komen. De ochtend is nabij en de laatste kilometers tikken weg. We zijn ruim 1000 kilometer onderweg en de spanning stijgt. Vandaag gaat het onze droom om kennis te maken met het bekende zuid Franse stuwmeer Lac Du Saint-Cassien in vervulling. Dit type water ligt in het zuiden van Frankrijk waardoor de temperatuur wat aangenamer is dan bij ons in Nederland. Het water is helder en het water herbergt ongelooflijk veel mooie en gewichtige vissen. Wat zou het mooi zijn als wij ook de bekende Banana spiegel op de mat zouden krijgen.
De plaatjes in de magazines spreken boekdelen en dat willen wij ook ervaren. Tijdens onze voorbereiding besluiten we in ieder geval ‘hard’ aas mee te nemen. Er zwemmen de nodige witvissen en willen de mogelijkheid hebben om het aas langer in het water te laten liggen dan 24 uur. We hebben informatie ingewonnen via google om een beeld te krijgen van de dieptes. Daarnaast hebben we wat informatie over stekken bekeken. We maken ons geen illusie om op één van de bekende stekken terecht te komen. We gaan het water benaderen zoals we dat altijd doen, namelijk: waar water staat, kunnen vissen zwemmen!
Zodra we de laatste afslag hebben genomen, slaat de vermoeidheid toe. We zijn allebei jonge knapen. We zijn eigenwijs en fanatiek en direct vanuit het werk vertrokken richting het zuiden. Een hele nacht sturen en gebrabbel van mijn (A)lle (D)agen (H)eel (D)ruk karakter, heeft er niet alleen bij mij, maar ook bij Jeroen flink ingehakt.
Observeren en stekkeuze
We rijden langs de zuidarm van het water richting de bekende brug. Dauw op het water verraad nog geen enkele aanwezigheid van karpervissers. We stoppen bij het eerste restaurant die we tegen komen en maken kennis met Gerard. Hier kunnen we aan vergunningen komen en de auto parkeren. Even later stappen we in de auto en rijden over de brug. We zijn gewaarschuwd voor vreemde taferelen en blijven dicht bij de auto zodra we gestopt zijn. We kijken vanuit dit punt over het water. We trekken beide dezelfde conclusie: overal staan bivvys. Ongelooflijk veel. Een gemiddelde Franse campingbaas zou er jaloers op zijn geworden. We zijn realistisch en ervan overtuigd een goed plekje tussen de mierenhoop van tentjes te vinden. We zijn lekker vroeg en de dauw is inmiddels weg getrokken. We besluiten zoveel mogelijk meters langs de oever te rijden en iedereen te observeren met een verrekijker. Gezien de enorme drukte, proberen veel vissers hun vangsten te verbergen. Alleen vroeg in de ochtend maken ze foto’s van hun vangsten. Sommige zakken vissen in naast gelegen baaien, om ze daar vervolgens uit het zicht van andere vissers op de gevoelige plaat te zetten. Binnen een uur krijgen we aardig in de smiezen waar er vis is gevangen. Deze gegevens slaan we op en we besluiten een stek te zoeken.
We rijden links van de brug naar beneden en pakken onze spullen uit. We besluiten de eerste paar nachten nabij de brug te vissen. We gaan links van de brug zitten, tegen het centrale deel van het meer. Vanaf deze positie kunnen we met een verrekijker , door een klein stukje te lopen, makkelijk alles verkennen en in de gaten houden. Alle armen van het water zijn voor een groot deel te zien en zo kunnen we de boel zo goed als mogelijk blijven observeren. Helemaal op ons gemak zijn we niet met het volk dat zich rondom onze plek begeeft. Ondertussen parkeer ik de auto bij Gerard aan de zuidarm van het water. Tijdens het terug lopen, besef ik dat het woord ‘Karpermekka’ wel het juiste woord voor dit water en zijn omgeving is. Bergen voorzien van groen met daarbij het kraakheldere azuur blauwe water, is voor deze sessie ons decor. Eenmaal bij de stek aangekomen, besluit ik een kijkje te nemen bij de karpervissers aan de andere kant van de brug. Vragen om vangsten geeft doorgaans geen toegevoegde waarde. Informatie die men verstrekt, is vaak niet gelijk aan de waarheid. Antwoordt op het weertype van de laatste dagen gewoonlijk wel. Ondanks de voorspellingen en weerkaarten is het handig om na te gaan wat het weer exact gedaan heeft. Het weer kan namelijk een belangrijke rol spelen.
Onze materialen zijn vrij basic. We hebben gekozen voor een gevlochten hoofdlijn en een goede nylon voorslag. Overigens is het laatste onmisbaar daar de vele scherpe stenen en obstakels onder water. We gebruiken haakmaat 2, met een soepel onderlijn van ruim 25 cm. Aan de hair steken we 2 keer een 20 mm boilie om minder kans te hebben op witvis. Voeren houden we simpel. Eén handje bovenop de rig en er slechts één omheen. Tijdens een sessie op Lac du Der eerder het jaar, bracht dit uiteindelijk het meeste succes. Dit is voor ons een reden om er mee te beginnen. Ook in dit geval vissen we met freezerbaits. Eerder droogde we deze in droognetten, maar in dit geval hebben we de boilies in emmers met zout gedaan. Een kilo bovenop een gevulde emmer en schudden maar. Daardoor worden de boilies nog harder en blijven makkelijk 2 weken goed. Droognetten is een optie, maar kan lastig zijn wanneer het buiten erg vochtig is. Ook hebben we wat voorgeweekte hennep bij ons. We pijlen de dieptes uit en plaatsen even later op verschillende dieptes onze rigs. Slechts één hengel gaat richting de brug , een meter of 20 er vandaan. Eén van de mannen waar ik een uur eerder mee stond te praten, zie ik onze kant op komen. Eenmaal op steenworp afstand, vertelt deze aardige buurman dat hij het niet eens is met onze stekkeuze en ons eventueel met handen, voeten en messen gaat verdrijven wanneer we op deze stek blijven zitten. We besluiten de beste jongeman weinig aandacht te geven. De sessie is maar net begonnen en dit is niet echt een gezellig begin. Nadat deze dorpsgek is uitgeraasd, vertrekt hij weer terug naar zijn stek.
In de loop van de volgende ochtend varen we opnieuw de hengels uit. We hebben de afgelopen nacht 2 aanbeten gehad, waarvan één kleine spiegelkarper en een meerval. We plaatsen op dezelfde stekken onze rigs voorzien van boilies en hennep. Tijdens het uitvaren worden we bedolven onder een scheldparade van onze buren. Ik vaar naar de kant. De maat is voor mij vol. Weg laten sturen is van de gekke, maar een sessie met fikse discussies kan alleen maar leiden tot ellende. Even staan we in twijfel om onze buren uit te leggen dat we er niet van gediend zijn. Na een inschatting van Jeroen (die mij en zichzelf maar al te goed kent) besluiten we dat maar niet te doen. Inpakken en zoeken naar een andere stek is het beste alternatief. We hebben slechts één boot bij ons! Na wat passen en meten zijn we klaar voor vertrek.
Plan B
We varen richting de zuid-arm van het water en zien in de verte een vrije stek naast de hoogspanningsmast. We besluiten daar plaats te nemen. Voor ons gevoel trekken veel vissen richting de noord-arm waar we zojuist vandaan komen. We zitten eigenlijk in tweestrijd. Enerzijds zakt het water waardoor vissen naar het diepere deel zouden kunnen zwemmen. In dit geval betreft dat de noordarm van het water. De vissen kunnen ook nog in de ondiepere sectoren liggen, mede doordat op dit moment in de zuidarm de hengeldruk het minste is. Het is het proberen waard. 4 Nachten lang blijft het stil. Dieptes tot 12 meter hebben we bevist en geen enkel teken van karper. De eerste week van onze 14 daagse trip zit er al bijna op en we hebben nog geen enkel aanknopingspunt. Eigenlijk is 4 dagen blanken al te lang. Op een water als Cassien moet elke stek die bevist wordt een kans krijgen. Toch mag je best aannemen dat er weinig vis aanwezig is of wil azen na 2 dagen blanken. Dit vermoeden wordt bevestigd wanneer andere vissers in de sector ook niets vangen. Natuurlijk moet je jezelf richten op je eigen visserij, maar observeren van medevissers kan leiden tot aanknopingspunten. Tegelijkertijd is het belangrijk om je eigen visserij juist zo low profile mogelijk te houden. Eén aanbeet en nabij gelegen vissers zullen dichterbij komen zitten en je mogelijk insluiten met hun lijnen. We plakken daarom bijna altijd de lampjes van onze piepers af en gebruiken/maken zo weinig mogelijk licht en geluid. We beginnen ons zorgen te maken. Om vertrouwen te houden, besluiten we maar weer de boot te pakken en op zoek te gaan naar nieuwe visgronden.
Markertocht
We dobberen over het water en bekijken de verschillende dieptes. We maken tijdens onze tocht op zoek naar een nieuwe stek, een ‘markertocht’. We willen een beeld krijgen van de dieptes waarop de andere vissers vissen. Uiteraard houden we rekening mee dat markers een eindje van de stek liggen. Door een stuk van de markers op dezelfde lijnen te varen, krijg je een goed beeld. Ondieper dan 9 meter ligt geen enkele marker. Sterker nog, er liggen zelfs markers op 17 en 18 meter diepte. Zwemt hier vis vragen we ons af?
Op jacht naar nieuw vertrouwen
We hebben inmiddels een behoorlijk stuk gevaren en begeven ons in de noord-arm. Zo nu en dan maken we een kort praatje met andere vissers wanneer we voorbij varen. Bij de meeste kunnen we niets anders dan onze handen opsteken. De aanwezige vissers hebben allerlei nationaliteiten. Naast de aanwezige Duitsers, Belgen en Nederlanders zijn er ook Italianen, Polen enz. Het communiceren met de laatste twee nationaliteiten wordt dan erg moeilijk. Even later leggen we de boot aan bij een Belg. Deze vriendelijke man helpt ons aan wal en maakt een praatje met ons. Samen met nog 2 vrienden zit hij er al ruim 3 weken. Ze hebben eerst een week gevoerd en niet gevist. Op deze wijze hebben ze een voorsprong opgebouwd voordat het nachtvisseizoen in de derde week van september zou openen. Ze hadden intussen de nodige vissen gevangen, maar volgens eigen zeggen niet meer dan 10. Na een gezellig praatje besluiten we onze weg te vervolgen. 500 meter verder vinden we een plekje, aan de zelfde oeverzijde als de Belgen. We pakken de boel uit en maken alles klaar om uit te varen. De markers van de Belgen liggen bijna in het midden van de noord-arm. Het midden waar wij eerder enkele honderden meters terug een diepte van 30 meter lazen op de dieptemeter. De stek die we nu gekozen hebben, heeft een stijl talud voor de deur lopen waarbij je na tien meter varen al zeker 10 meter waterdiepte hebt. We besluiten in het donker maar eens onderzoek te doen naar de markers van de Belgen.
Eerst verdelen we opnieuw de hengels en voeren bij. We vissen de eerste nachten op onze nieuwe stek en worden de volgende ochtenden wederom zonder vis wakker. We slapen hier wel lekker rustig. De noord-arm is zeker de meest rustige arm om in te vertoeven. Enkel een aantal kleine diertjes die zich laten horen.
Overleg met onze buren
Tijdens het ochtendontbijt vragen we ons af wanneer de Belgen huiswaarts gaan en er eventueel mogelijkheden zijn tot het overnemen van hun stek. De tijd dringt; we hebben nog maar 7 dagen. Ik loop de oever af richting de Belgen. Eenmaal gearriveerd, vraag ik de vriendelijke Belgen of ze nog wat gevangen hebben. Ze vertellen dat ze nog een paar aanbeten hebben gehad en een dag later naar huis te gaan. Een teleurstelling wanneer de Belgen mij vertellen dat ze de stek overgeven aan een paar Nederlanders. Ze zullen vandaag of morgen aankomen en hun stek overnemen. Dat is flink balen. Net voordat ik besluit terug te lopen, maakt een van de Belgen mij er op attent dat hij in de verte de twee mannen al ziet aankomen. Eenmaal terug op mijn stek, zie ik dezelfde twee mannen richting de overkant varen. Kort daarna zetten ze hun bivvys op. Het wordt ons duidelijk dat alle omstandigheden ‘mee’ moeten zitten. Kortom: je kunt gewoon op zo’n water als Cassien, dat fungeert als magneetfunctie van veel vissers, je eigen plan nauwelijks trekken. Je bent afhankelijk van veel factoren
Nieuw begin
De volgende ochtend rond zeven uur, zien we een bootje richting onze stek varen. Het is een van Belgen die met een gespannen en strijdlustige gezichtsuitdrukking de oever betreed. Hij is duidelijk ergens van onder de indruk en opent met de zin: “jullie kunnen de stek overnemen! In het midden ligt een plateau in het water van zo’n 100 meter. Als jullie even mee varen, dan laat ik het jullie zien.”
Direct stellen we de vraag waarom hij plots tot dit besluit is gekomen. Hij vertelt ons dat er die nacht een heftige discussie is geweest met de mannen die de stek zouden overnemen. Volgens hem zouden ze vanuit de overkant op het zelfde plateau gevist hebben. Ze kwamen die nacht in de knoop en dat heeft tot wat duw en trekwerk geresulteerd. Na een rondleiding op de bewuste stek, gooien we met een noodgang alle spullen in de boot. De Belg is er aardig klaar mee en doet zijn best om zo snel mogelijk weg te komen van zijn stek. Aan de overkant liggen de nietsvermoedende Nederlanders nog te slapen. Volgens eerdere afspraak met de Belg zullen ze de stek pas rond negen uur overnemen. Eenmaal aangekomen op ‘onze’ nieuwe stek nemen we afscheid van de Belgen. Tegelijkertijd bouwen we voor de 4e keer onze spullen op.
Ondertussen ontwaken de mannen aan de overzijde, wat ik met een verrekijker waarneem. Aan wat gebaren van een van de twee mannen, lijkt het mij op zijn minst handig om even hun kant op te varen. We hebben al wat dreigementen doorstaan bij aankomst en gezien de formaat van deze Nederlanders willen we een 2e discussie voorkomen. We leveren al meer dan een week strijd tegen een water waar ‘omstandigheden’ een grote rol spelen. Eenmaal aan de overkant zet ik voet aan wal bij onze landgenoten. Een reus komt dichterbij en spreekt mij aan alsof hij het tegen een kabouter heeft. Oké, mijn lengte is 1.80 en ik kreeg zowaar nekkrampen. Ik probeerde hem uit te leggen waarvoor ik kom. Ik wil namelijk tot een bemiddeling komen. Gelukkig grijpt zijn vriend in en vraagt wat mijn bedoeling is. Ik leg ze uit wat wij hebben begrepen van de Belg en wij bereid zijn hun de stek te geven op voorwaarden dat we het plateau zullen delen. De Belg verklaarde voor zijn afscheid zo’n veertig vissen gevangen te hebben en dat niet aan de grote klok wilde hangen. Zo zie je maar weer dat informatie vaak niet klopt. Gelukkig stemde de twee mannen in met mijn voorstel waarna ik snel weer richting Jeroen vaar die druk is met opbouwen. Ik moet hem vertellen dat we toch de boel weer even moeten opruimen na een comprimé die ik met de 2 mannen gesloten heb. We gaan namelijk precies tegenover de Nederlanders zitten. Het is van groot belang om deze stek aan te houden. Niet alleen door de vissen die in deze sector aanwezig zijn, maar ook omdat we de Belg zover hebben gekregen zijn laatste kilo’s aan boilies achter te laten. Toentertijd was aas zeker geen middelpunt in mijn visserij. Dat maakte dat ik alles aangreep om succesvol te zijn. Overigens vind ik dat nog steeds geen slechte tactiek. Wanneer er zoveel gevist wordt en je kunt een stek overnemen die loopt, dan ben je bevoorrecht wanneer je het aas kunt overnemen. Oké, je zult wellicht een aantal principes opzij moeten zetten, maar uiteindelijk wil je met vis naar huis. Misschien voelt het gênant, maar wanneer het gesprek zo verloopt dat zoiets aan de orde komt, dan is dat zeker een optie.
Omstandigheden maken het succes
Tegen de avond varen we de lijnen uit. We besluiten door de vele lijnen en beperkte hoeveelheid overgenomen aantal boilies, overdag kleine beetjes te voeren en pas tegen de avond te vissen op ons deel van het plateau. Overigens is het niet toegestaan verder te vissen dan 100 meter en een frequente controle maakt dat er geen andere mogelijkheid is. De fanatieke controleurs komen via boot of land en handhaven de strenge regels. Eén van die regels is maximaal 100 meter vanaf je eigen kant vissen. Ook het gebruik van open vuur is ten strengste verboden en beide regels kun je jezelf maar beter aan houden. Wanneer je dit niet doet, kan in beslag name van spullen en een behoorlijke boete het resultaat zijn. Tegen de avond liggen alle lijnen op hun plek en ik besef dat ik Walky Talky’s bij me heb. Ik zet ze aan en begin op zijn Brabants maar wat te zingen. Plotseling reageren twee Nederlanders: “hè Brabo’s, zijn jullie het? Wij zitten tegenover jullie!” De 2 mannen waarmee we eerder een deal hadden gesloten, waren duidelijk tevreden met de gang van zaken en hadden er blijkbaar wel vertrouwen in. We hebben immers allemaal ons plekje en de vooruitzichten zijn niet slecht. We vissen al ruim een week en hebben voor het eerst goede aanknopingspunten en vertrouwen. We beseffen ons dat de weg naar deze stek samen hangt met diverse omstandigheden en doorzettingsvermogen.
Zodra de avond valt, bakken we een stukje vlees en slaat de swinger tegen de hengel. Kort daarna staat Jeroen met een kromme hengel. Vol adrenaline stappen we in de boot en drillen even later een mooie vis. We maken daarna snel foto’s en zetten de vis vervolgens terug. De hengel ligt snel weer op zijn plek. We hadden vooraf afgesproken, dat de hengel na het scheppen van de vis direct terug zou gaan. Dit zou tijd en vooral energie besparen. Buiten dat vind ik het een pre om zo snel mogelijk de stek te voorzien van aas. Er trekken soms scholen vissen over je stek(ken) en dan moet er voer liggen om ze ‘even’ op de stek te houden. We duiken snel ons bedje in om vervolgens midden in de nacht gewekt te worden door een fluiter van een run. Ik sta, met wat gerommel van onweer in de verte, trillend in de boot. Eindelijk krijgen we wat grip op de situatie en is het geluk aan onze zijde. Dat na ruim een week blanken, op dat ene kleine spiegeltje na dan. Na een dril van een kwartier, landen we een zeer oude bak van een spiegel. De vissen worden op 15 en 17 meter diepte op het talud van het plateau gehaakt wat ons vermoeden tijdens de ‘markertocht’ bevestigd. De vissen zwemmen hier duidelijk dieper dan dat we gewend zijn. Voor het eerst drillen we vissen op zo’n diepte en dat levert waanzinnige gave drils op.
Je takelt je helemaal suf wanneer je de vis onder de boot hebt. Bij het terug plaatsen van de rig, schijnen we op de boot van de overburen. Het zijn wederom de twee gasten van de overkant, die ook bezig zijn met het drillen van een vis. Ook zij drillen op dat moment een mooie spiegel in het net. Dat gaf toch wel een bizar gevoel. Het besef hoe zo’n trip loopt met al zijn omstandigheden. Op ruim 1200 km afstand, 300 meter van de kant samen met een stel Nederlanders boot aan boot een overwinning vieren. Een lange weg naar succes. We wensen elkaar succes en varen terug naar de kant. Bijna bij de kant vertel ik Jeroen dat ik iemand zie staan, kort tegen de bivvy. Jeroen verklaart mij voor gek en varen een stukje dichterbij. Ik vertel hem dat ik zelfs 3 mensen rondom de bivvy zie staan waarop Jeroen zegt: “Wes, wat doen we?!” We varen naar de kant en zien dat het gaat om een groep Roemenen, of zoals we dat wel eens noemen: Zigeuners. Ze staan ons wat aan te kijken en nemen met de nodige drank plaats rondom onze bivvy. Na een half uur besluiten we maar te gaan slapen. Wanneer tegen de ochtend de wekker gaat om de hengels binnen te halen, zijn de zuipschuiten verdwenen. Tip: zorg altijd, ook als je denkt dat niemand je kan bereiken, voor je kostbare spullen. Neem ze mee je boot in!
De navolgende dagen vangen we zo’n 10 vissen en stellen we vast dat het einde van onze trip nadert. We zijn moe en voldaan en besluiten het te laten voor wat het is. We varen richting de brug waar het avontuur een verkeerde start kreeg. Een plek om onze spullen schoon te maken, een pizza in het dorp te halen en nog één rustig nachtje te vissen daar waar het woelig avontuur en bovendien enorme leerschool van onze eerste Cassien sessie begonnen is. Tijdens deze laatste avondmaal evolueren we de afgelopen 2 weken. We beseffen ons dat het vangen van vis op dit water niet overgelaten mag worden aan toeval. Je moet er hard voor werken en je nek telkens uitsteken. Communicatie met andere vissers kan belangrijk zijn om bepaalde zaken uit te sluiten. Met in achtneming dat niet ieder visser eerlijk zijn verhaal zal doen. Misschien is het zo gek nog niet om voor vertrek in contact te komen met bekende karpervissers die er recent geweest zijn. Je moet er dan zeker op vertrouwen dat men je de juiste informatie geeft. Een nog betere observatie van het water alvorens een keuze gemaakt zal worden voor een stek, heeft zeker tot een van de ingrediënten van een latere trip in 2009 gezorgd. Maar dat is weer een ander verhaal….
