Gisteravond weer vijf kilo RobinRedfish het water in geknald. In tegenstelling tot de vorige keer heb ik de bollen nu wel over een wat groter oppervlakte verspreid. Van de andere karpervissers geen spoor. Zouden die afgehaakt zijn, sovaldi sale of vissen die op andere dagen dan ik?
Vandaag aan het eind van de middag richting stek gevaren. Het is niet echt koud en de luchttemperatuur is zo’n veertien tot vijftien graden. De watertemperatuur is vijftien en een halve graad. Wind uit west tot zuidwestelijke richting kracht vier. De voorspellingen voor vannacht zijn regenbuien zo ook voor morgenochtend. We zitten op de rand van een depressie. Hoewel niet goed in te schatten wat de effecten zullen zijn op de bijtlust van de aanwezige karpers, heb ik er meer fiducie in dan dat het gaat vriezen. Dat betekent dus dat de dag- en nachttemperaturen weinig zullen verschillen.
Omdat ik even niet goed kan inschatten of er veel karpers aanwezig zijn, besluit ik om spaarzaam om het haakaas bij te voeren. Wel schiet ik nog een paar handenvol boilies allerlei richtingen uit om de suggestie te wekken dat de voerplek veel groter is dan die in werkelijkheid is. Dat wil zeggen dat de zoekende karpers her en der nog wel boilies tegenkomen, ed maar niet in die concentratie als na de voerbeurt van gisteren. Het lijkt er dan op dat ze de stek vandaag al grotendeels hebben leeggegeten en dat het hen stimuleert om verder te zoeken. In theorie klinkt het allemaal geweldig. De praktijk zal moeten uitwijzen of het klopt.
Na zevenen bel ik Annette even om te horen hoe haar werkdag is geweest. We zitten nog maar kort aan de telefoon of ik krijg een aanbeet op de middelste hengel. De swinger wipt op een neer ten teken dat er eentje aanhangt en zijn best doet om zich van de haak de haak te ontdoen. Voor mij ook een teken dat ik hier met een beter exemplaar van doen heb. Snel beëindig ik het gesprek met Annette en ros de hengel van de steunen. Contact. Ik voel meteen aan de andere kant een log trekken. De karper zwemt langzaam naar rechts en ik steek de top van de rechter hengel onder water om te voorkomen dat de vis de lijn van deze hengel oppikt. Halverwege zijn koers naar de rietkraag op rechts, voel ik mijn lijn ergens tegen aan schuren en een paar seconden zelfs vastlopen. Door de spanning op te voeren, voel ik de lijn schokkerig meekomen. Even later zie ik een bosje jong riet met wortel en al boven komen. De karper daarentegen zwemt tien meter daarachter.
Ik probeer lijn te winnen en daardoor de hoek tussen hengeltop, rietpol en karper te verkleinen waardoor er minder druk op de haak komt te staan. Het werkt en langzaam kan ik de karper dichterbij krijgen. Helaas wil de rietpol niet verder naar beneden glijden en blijft twee meter boven de onderlijn hangen. Gelukkig blijft de schub – dat had ik ondertussen kunnen zien – rustig heen en weer zwemmen en trekt af en toe zelfs lijn van de spoel. Ik doe het rustig aan omdat ik heb gezien dat het om een lang exemplaar gaat en ik verwacht dan ook met een twintigplusser te hebben te maken. En die wil ik natuurlijk niet lossen.
Na een minuut of zes is het over en kan ik de schub gemakkelijk het schepnet in dirigeren. Rietpol uit de lijn gehaald en de vis op de mat gehesen. Ik herken de schub meteen. Vorig jaar ook al een keer gevangen net na de paai. De karper was toen flink te keer gegaan tijdens de paai want hij zat vol met wonden. Ook nu is ie beschadigd, maar gelukkig veel minder. De schubkarper is 85 centimeter lang en 21 pond 4 ons zwaar. Ik ben erg blij met deze vangst en omdat ik een goede foto van deze schub en mezelf wil hebben, hang ik de weegzak met daarin de schub even in het water. Dat geeft mij rustig de tijd om het statief, camera en zelfontspannermateriaal te installeren. Vijf minuten later staan we samen prima op de foto. De schubkarper zwemt even later rustig weg door mij glimlachend nagekeken.
Ik heb bij aanvang van de vorige vissessie mij onderlijnmontage voor deze hengel aangepast. Ik heb een 12 centimeter lange 25 ponds Chameleon van PB geknoopt tussen een O-ringetje en een standaard Korda wartel. Aan de O-ringetje heb ik een 5 centimeter 15 ponds onderlijntje geknoopt van hetzelfde materiaal. Hieraan een Korda Kurv Shank maat 6. Net achter het O-ringetje heb een dot tungsten kneedbaar lood bevestigd. Op de wat langere haar heb ik twee zinkende 16 millimeter boilies gemonteerd. Klinkt wellicht allemaal niet zo spannend, maar er is nog een aanpassing. Door enkele ingrediënten waaruit de boilies bestaan, zijn ze harder dan gemiddeld. Daardoor kan ik met een klein 8 millimeter boortje een centraal gat in de boilies boren. Het gat vul ik op met een staafje kurk wat even groot is als de diameter van de boilies. Daarmee maak ik deze boilies lichter dan de voerboilies. Nu zal een slimmerik opmerken dat de karper steeds enkele boilies tegenkomt en dat de twee geprepareerde boilies weer onnatuurlijk zijn. Klopt, maar het water is hier zeer troebel. Het verschil zien de karpers niet en beide boilies zijn net zo zwaar – of zoals men wil net zo licht – als een enkele 16 millimeter boilie. En ja, ik kan ook met één 16 millimeter boilie op de haar gaan vissen. Dan weet ik zeker dat ik veel actie ga krijgen. Van de Abramis Drama, kortweg brasem.
Bovenstaande lijkt dan wel niet zo bijzonder, maar ik heb de laatste drie gehaakte vissen allemaal op deze montage gevangen. Toeval? Wie zal het zeggen.
Na negenen begint het te regenen. Gelukkig komt het niet met bakken uit de hemel, maar het druppelt gestaag door. Voor mij het teken om het regenpak maar aan te trekken. Per slot van rekening weet je maar nooit of er een aanbeet komt met als gevolg dat je een kwartiertje later een nat pak hebt. Voorkomen is dus beter dan genezen.
Vanochtend ben ik op ziekenbezoek bij Arjan geweest. We hebben elkaar na het boottochtje niet meer gezien. Ik was benieuwd hoe het met hem ging en ik hoopte dat hij weer een paar stappen in positieve richting had gezet. Helaas gaat het niet zo goed en heeft hij nog een lange weg te gaan. En het raakte me om te zien hoe iemand zo worstelt met het leven en zo verschrikkelijk in de knoop zit over wat hem is overkomen. Op afstand is het makkelijk oordelen, maar neem maar van mij aan dat het iedereen kan gebeuren. De meeste mensen overkomt het. Hoe kun je een TGV tot stilstand brengen? Het antwoord lijkt eenvoudig. Dat is het niet als je de rem of noodrem niet kunt vinden. De trein dendert voort en je kunt niet meer sturing geven welke richting die op moet. Je bent afhankelijk van het spoor die de trein volgt. Dit geeft onnoemlijk veel stress. Probeer dan maar eens een oplossing te vinden.
Ik wil hier niet te diep op ingaan. Toch worstel ik met wat ik heb gezien, gehoord en ervaren. Het blijft wel je vismakker. Die wil je niet kwijt. Wel was het fijn om samen op een bankje ergens langs een kanaaltje te praten en mijmeren over de goeie oude tijd. Dat klinkt erg overdreven omdat het allemaal nog niet zo lang geleden is. Het gaat met name om de goede herinneringen. Toen het allemaal nog te verhapstukken was en dat Arjan nog wel kon lachen. Ja, dat hij genoot van de gezamenlijk vissessies in Nederland en in Frankrijk. Dat moet terug alleen lukt dat nu niet. Ook dat moet langzaam stapje voor stapje terugkomen. Het zoeken naar het goede gevoel. Dat doen topsporters ook. Alleen spreken zij van vorm. En laten we eerlijk zijn, wij allemaal zijn op zoek naar het goede gevoel. Of dat door het vissen wordt bezorgd of door iets anders, dat maakt niet uit. Alleen dat gevoel telt. Als wij als karpervissers dat niet meer hebben, moeten we een andere hobby zoeken. Wat dat betreft ben ik blij dat ik nog genoegdoening kan halen uit het vangen van kleinere vissen en niet afhankelijk ben alleen van het vangen van jumbo karpers. Die vang ik gewoonweg niet. Als het daarvan afhangt, was ik natuurlijk allang gestopt. Afijn, ik hoop dat Arjan de weg terugvind en dat het allemaal goed komt.
Tegen tienen stopt het met regenen en krijg ik af en toe piepen op de middelste hengel. Aangezien ik de hengeltop niet zie schudden en niets aan de lijn voel, laat ik de boel liggen. Ik vermoed dat enkel een brasem de veroorzaker is. Het kan natuurlijk ook een karper zijn die het aas oppakt en zich niet aan de haak prikt door bijvoorbeeld dat de onderlijn in de war zit. Er is enige twijfel om toch maar in te draaien. Mijn gevoel zegt dat er niets aan de hand is en daarom doe ik vooralsnog niets.
Tegen elven meldt dezelfde beetverklikker dat er iets loos is met het haakaas. Ik krijg twee piepen en verder niets. Ik vertrouw het niet en sla voor de zekerheid aan: niets. Blijkbaar is toch de brasem actief en probeert de twee 16 millimeter boilies naar binnen te drukken. Snel een PVA kous er aangehangen en het zakje weer naar de stek geslingerd.
Rond half één vind ik het wachten welletjes en zoek de slaapzak op. Ik slaap de daaropvolgende uren onrustig. Regelmatig hameren de regenbuien op de kap. Niet dat het ellende betekent of zo iets, maar om één of andere manier maakt het mij onrustig.
Net na vijf uur krijg ik een fluiter op de rechter hengel. Slaapzak van me afgooien, sloffen aan en de hengel van de steunen rossen. Hangen! Even trekt de karper door de slip, maar dan is het meteen over. Ik kan ‘m makkelijk naar de boot dirigeren waar de karper nog een minuut lang wat rondjes zwemt alvorens ik ‘m in het net heb zitten. Het blijkt een schubkarper te zijn van 74 centimeter en 14 pond 2 ons. Hoppa, dat is er weer eentje. Geen kanjer, maar ‘who cares’. Na het terugzetten van de karper een nieuwe onderlijn gemonteerd en opnieuw ingegooid.
Voor m’n gevoel lig ik amper in mijn slaapzak of de linker hengel meldt dat er actie is. Zelfde ritueel en dit keer hangt er een karper aan die meer tegenstand geeft. In eerste instantie blijft de karper op afstand. Na enkele uithalen komt de karper al mokkend mee richting boot. Bij de boot zet de spiegelkaper alle zeilen bij en heeft ontdekt dat er een rietkraag in de buurt is om daar eens lekker in te gaan zwemmen om zich van de haak te kunnen ontdoen. Het lukt me een paar keer de vis te keren nog voordat deze de rieten in zwemt. En dan is het over en ligt de vis in het schepnet. En echte Fransoos van 72 centimeter en 18 pond exact. Prima in de zijkant onderlip gehaakt. Even een paar foto’s en dan zet ik ‘m weer terug. Hoewel de tijd begint te dringen, vervang ik de onderlijn en gooi deze hengel weer op de vangende plek.
Even later belt Wes. Hij heeft vannacht op een moeilijk water zitten vissen en toch maar even 2 vissen gevangen van bijna 30 pond en 32 pond. Ik ben stront jaloers. Nou ja, niet echt. Ik gun het hem van harte en gezien het feit dat ik niet op een afgesloten water zit te vissen met alleen grote vissen, weet ik op voorhand dat ik iets soortgelijks niet zal beleven. Zoals eerder opgemerkt, maakt het me niet uit.
Wes doet zijn relaas en ik distilleer uit zijn woorden dat hij erg tactisch heeft zitten vissen en puur op gevoel deze vissen heeft gevangen. Dit soort zaken onderscheiden de mannen zich van de jongens. Ik kan ‘m dan ook niet anders dan feliciteren met het resultaat.
Na de gebruikelijke kop koffie en krentenbol pak ik in. In de plensbuien wel te verstaan. Zeiknat kom ik thuis. Afdrogen, omkleden en weer aan het werk voor de baas.
