Zoals gewoonlijk ben ik doorgegaan met voeren. Na afloop van de vorige sessie heb ik de stekken aangevoerd, salve maar ik heb geen illusie dat de karpers de kans hebben gekregen om het op te ruimen. De meerkoeten zijn in 3 grote groepen aanwezig en maken graag van de gedekte tafel gebruik. Het blijft een ergernis, maar die beesten hebben meer rechten dan ik om hier te zijn.
De daaropvolgende dag voer ik niet. Ik heb Annette beloofd om die dag te gaan shoppen en ik heb dus geen tijd om te voeren. Gisteren heb ik de stek wel aangevoerd. Dat heb ik net voor donker gedaan om de meerkoeten niet de tijd te geven om alles op te rapen. Daardoor ben ik ervan verzekerd dat de daaropvolgende twaalf uren het voer blijft liggen voor de karpers. Natuurlijk heb ik geen garantie, maar doe ik wel wat in mijn mogelijkheden ligt om de karpers te attenderen op het lekkers wat ik heb gestrooid.
Vandaag heb ik besloten om later van huis te gaan. Het heeft weinig zin om vroegtijdig op het water aanwezig te zijn terwijl de meerkoeten je haakaas en onderlijnmontages molesteren. Ik hou er ook rekening mee dat er geen vroege aanbeten zullen komen en dat juist de donkere uren interessanter zijn. Maar ik kijk ook steeds met een schuin oog naar de watertemperatuur. Die schommelt om de kritische grens van 15 graden. Ik maak me dan ook zorgen over het feit dat de karpers al zijn vertrokken naar andere oorden en dat de laatste vangst een definitieve afsluiter zal zijn. Om daar achter te komen, thumb moet ik gewoonweg gaan vissen.
Rond half zes heb ik de middelste en rechter hengel uitgevaren. De meerkoeten zijn op de linker plek actief en het heeft geen zin om daar tussen mijn haakaas te positioneren. Ik laat de hengel even voor wat die is. Een uurtje later maak ik de warme hap klaar en hou die zwarte mormels in de gaten. Even later verplaatst de groep naar het gedeelte waar mijn middelste hengel ligt en gaan daar duiken. Al vlot zie ik eentje met een 24 millimeter bol in de bek aan de oppervlakte verschijnen. Alleen is het van een plek waar ik geen bollen heb gestrooid. Ik concludeer dan ook voorzichtig dat het een boilie kan zijn die ik gisteravond heb gevoerd. Dat betekent dus dat niet al mijn voer is opgeruimd. Niet echt goed voor de motivatie, seek maar ik kan mij natuurlijk vergissen. Hoe dan ook, een lichte vertwijfeling maakt zich van mij meester.
Net voor het donker wordt, vaar ik ook de linker hengel uit. De meerkoeten volgen mij onmiddellijk. Helaas is het daglicht tanende en kunnen ze het haakaas en voerbollen niet vinden. Uiteindelijk zie ik ze wegzwemmen. Morgenochtend bij het eerste licht zullen ze ongetwijfeld terugkeren en hun gram halen.
Als het net donker is, vliegen er honderden ganzen over. Even heb ik de indruk dat ze hier gaan landen, maar blijkbaar hebben ze mij gezien en is dat voor hen reden om door te vliegen. Ik zit natuurlijk niet te wachten op de herrie en dergelijke van die beesten op mijn drie plekken. Aan de andere kant kreeg ik de laatste keer gewoon beet terwijl de ganzen er een paar meter vandaan aan het bakkeleien waren. Zo zie je maar weer.
Ik heb gisteren maar eens in mijn bestanden gezocht of ik de spiegel van afgelopen keer kon terugvinden. Voordeel is natuurlijk wel dat ik redelijkerwijs kan inschatten van welke uitzetlichting de spiegel is. Ik vond hem dan ook binnen vijf minuten. Uitgezet op 29 oktober in 2007. Ik geloof zo’n 42 centimeter en 1470 gram zwaar. En dan binnen 8 jaren doorgroeien naar zo’n mooi formaat. En ik weet zeker dat de rek er niet uit is. 35+ moet zeker voor deze spiegel haalbaar zijn. Niet dat het echt belangrijk is, maar is wel fijn om over na te filosoferen.
Nog een voordeel van deze vangst is dat ik nu weet dat zijn broertjes of zusjes ook nog grotendeels leven en dat er dus meer van zulke exemplaren rondzwemmen. In theorie is het natuurlijk mogelijk dat het uitzetbestand van 2007 ondertussen is gehalveerd of zelfs nog minder. Toch denk ik dat dit niet het geval is. Er zijn toen niet veel spiegels uitgezet en is de kans klein dat je ze regelmatig op de onthaakmat krijgt. Toch vind ik het een opsteker en is er iets om voor te vissen.
Rond de klok van achten begint het zachtjes te regenen. De wind waait uit het zuidoosten kracht 3 en is het niet koud. Was het overdag nog net 17 graden, nu is het nog elf graden. De watertemperatuur is 14,9 graden en aangezien het de komende dagen kouder gaat worden zal deze ook wel gaan dalen.
Net na negenen arriveren er stevige regenbuien en begint het behoorlijk te plenzen. Ik kan dan ook meteen het regenpak klaar leggen. Niet dat ik verwacht een aantal aanbeten te krijgen. Ik wil er wel op voorbereid zijn. Drillen van een vis en daarna in een nat pak rond hobbelen, is niet iets wat ik als prettig ervaar. Beetje comfort is wel zo fijn.
Rond tienen wordt het droog en trekken de buien weg. De hemel breekt open en de sterren worden zichtbaar. Dit duurt tot tegen twaalf uur; dan trekt het weer dicht. Aansluitend zoek ik de slaapzak op ondertussen hopende op een nachtelijke aanbeet.
Ik krijg de kans om een paar uurtjes te slapen als daar twintig over zes de beetmelder begint te piepen. Aan de opeenvolgende piepen kan ik horen dat de karper rustig wegzwemt. Ik spurt de slaapzak uit en grijp naar de hengel. In dezelfde beweging stopt de afgifte van lijn van de spoel en begint de waker te zakken. Ik denk dat de vis keert en pak de hengel van de steunen en begin als een bezetene te draaien. Ik maak geen contact en hoe meer lijn ik opspoel hoe meer ik voel dat er geen druk opstaat. Ik weet genoeg: de voorslag is doorgesneden. Een paar seconden later hangt er een stuk wapperend nylon onder de hengeltop. Ik moet even slikken. Verdomme, geen aanbeet verwacht en als die toch komt de voorslag recht doorgesneden! Ik baal. Gemiste kans en wellicht de allerlaatste. Aan de andere kant realiseer ik me dat ik vorig jaar veel meer van dit soort akkevietjes had terwijl ik dit jaar nog maar twee keer een lijnbreuk heb meegemaakt. Een keer boven de voorslag en nu op de voorslag. Hoe dan ook, het kan een keer gebeuren al heb ik liever dat het geen enkele keer mij overkomt. Ik blijf dan ook erg tevreden over de voorslag van Fox (60/00, 45 lbs). Een aanrader dus.
Omdat ik een nieuwe onderlijn en een stuk unleaded van Solar in elkaar moet flansen, ben ik een kwartier bezig om het voor elkaar te krijgen. Erg lastig om met trillende handen een dunne naald door de gevlochten lijn te rijgen om zo een knooploze verbinding te maken. Ik overweeg eventjes om het maar te gaan knopen. Toch is dat geen optie. Het lood zou bij een eventuele lijnbreuk nooit over die knoop glijden. Wat dat betreft safety first. Nog een tip van mijn kant. Om de leader te verbinden met de voorslag kun je het beste een Palomarknoop gebruiken. Een bloedknoop wurgt zich niet en kan bij een bepaalde kracht losraken (slippen). Je kunt de beide lijnen ook met elkaar verbinden door een verbindingsknoop te gebruiken die je ook gebruikt bij het verbinden van de hoofdlijn met een voorslag. Ik ben even de naam kwijt van deze knoop, helaas.
Na al het gehannes kan ik de hengel eindelijk opnieuw uitvaren. Het is gelukkig niet mistig en is het klusje snel geklaard. Ik kom nog wel twee grote symbolen tegen op de dieptemeter tussen mijn karperboot en de stek. Er zijn er dus meer. Wie weet.
Ik kan niet meer slapen ondanks dat ik wel weer in de slaapzak lig. Teveel om over te piekeren. Dat doet karpervissen dus met je. Het is bij tijd en wijle een mentale achtbaan voor wat betreft emoties. Blijkbaar hebben we dat nodig. Vaak lijkt het meer op zelfkastijding als alles tegenzit en dat het een aanslag is op je doorzettingsvermogen. Daarom is de voldoening ook zo groot als alles samenkomt en het toch lukt om een mooie karper te vangen.
Een uurtje later zijn de meerkoeten gearriveerd en plunderen mijn linker stek. Om de paar minuten valt de lijn slap en kan ik die weer een stuk opdraaien. Om gek van te worden. Helaas kan ik er niets tegen doen. Een windbuks zou een oplossing kunnen zijn, maar ik ben gast in hun natuurlijke leefomgeving, dan doe je zoiets niet. Maar irritant is het wel.
Tegen half elf heb ik de spullen ingepakt. Ik voer de stek nog een keer aan met de befaamde smikkelmix en de 24 millimeter RRF boilies. Hoewel ik de kans niet heb verzilverd, ben ik wel blij dat ik een aanbeet heb gehad. Het is dan ook voor mij de stimulans om op dit grote water even door te gaan.
