Omdat ik geen goed gevoel had bij de laatste stek, besluit ik om maar een ander deel van de boezem te verkennen. Ik vind al snel een mooi stuk waar verschillende vaarten en een kanaal bij elkaar komen. Het is er niet diep en de kanten zijn redelijk hard met klei. Hoewel vanuit de theorie het geen geweldige stek is, zegt mijn innerlijk dat het weldegelijk de gok waard is. Dus voer ik ruim verspreid langs alle kanten en verbind ik beide stroken met een diagonaal spoor. Ik voer ongeveer 5 kilo 16 mm dumbells RRF van Sunrise Baitservice.
Met de nodige twijfel vaar ik vanaf de trailerhelling een half uur op mijn gemak naar de stek. Aan de ene kant ben ik erg nieuwsgierig wat het gaat worden en aan de andere kant is er die twijfel over de stek. En dat krijg je als je gaat pionieren. Het is een avontuur op zich en kan ook veel twijfel zaaien alsmede voor verrassingen zorgen. En dat maakt het karpervissen op groot water zo spannend.
Na het vaste ritueel van aanleggen en dergelijke, heb ik ruim voor de klok van vijven drie hengels gepositioneerd. De linker ligt onder de eigen kant net voor een uitstekende biezenveld op de scheiding van hard naar zacht. De middelste ligt in het midden op het diepere deel (vaargeul) en de rechter aan de overkant net voor een knik in het talud op de scheiding tussen klei en slib. Op zowel de linker als de rechter vis ik met een snowmancombinatie en op de middelste twee uitgeboorde bollen met daarin stukjes kurk. Ik voer een paar handjes verspreid om de aasposities en dan kan het wachten beginnen.
Hoewel het aan het einde van de middag nog prettig toeven is, koelt het erg snel af naar mate de avond vordert. Ook trekt de hemel dicht met een dikke bewolking. De wind is variabel tussen zuidwest en zuidoost met een kracht wisselend tussen 1 en 3. De hele avond blijft het stil en verstrekt de twijfel of ik wel de goede stek heb gekozen. Aan de andere kant kunnen de vissen weleens nachtazers zijn en dan kan het pas later gaan gebeuren. Omdat ik best wel moe ben, besluit ik vroeg de slaapzak in te kruipen. En zo lig ik voor de klok van elven al te maffen.
Ik lig behoorlijk in coma als tien over één de beetmelder van de middelste hengel het uitkrijst. Slaapzak open, sloffen aan en naar buiten. Hengel uit de steunen en hangen! Hoewel ik even nodig heb om tot mijn positieven te komen, sta ik meteen op scherp. De eerste vis op deze stek wil ik natuurlijk niet kwijt spelen. De vis trekt even lijn van de spoel en scheert dan van links naar rechts. Daarna kan ik snel lijn winnen en beperkt de dril zich tot korte uithalen onder de hengeltop. Tot lichte verbazing van mijn zijde weet de karper dit lang vol te houden, maar na een minuut of vier ligt ie op de onthaakmat. De long shank haak zit in de onderlip, maar wel net naast de scharnier in de bek. Niet de beste plek maar ik heb er vrede mee. Meten en wegen leert dat de spiegelkarper 68 centimeter lang is en 15 pond en 1 ons zwaar. Ik maak snel een paar foto’s voor het SKP archief en zet de vis weer snel terug.
Terwijl ik de onderlijn in orde maak, krijg ik een goed gevoel bij deze vangst. Altijd lekker om van de nul af te zijn, maar vooral omdat het een nieuwe stek is die ik niet ken. Daarnaast ook de bevestiging dat de keuze goed is geweest. Toch brengt één zwaluw nog geen zomer. Het kan namelijk een toevalstreffer zijn geweest. Om dat uit te kunnen sluiten, zal ik toch nog een paar vissen bij moeten vangen.
Nadat ik de onderlijn weer aan de quicklink heb bevestigd, werp ik het handeltje weer naar de vangende plek. Door het tellen van de seconden tijdens de worp, kan ik redelijk secuur in het donker de onderlijnmontage op dezelfde plek krijgen. Helemaal perfect is het niet, maar met een beetje oefening gaat het goed. Twee handjes boilies met de katapult er omheen en kan het wachten weer beginnen.
Ik kan maar moeilijk in slaap komen. Van alles spookt door mijn hoofd. Ook heb ik veel vragen over deze stek. En ik kan verschillende antwoorden verzinnen, toch zal de praktijk de antwoorden moeten geven. Uiteindelijk val ik toch in slaap.
Ik slaap erg onrustig en ben om het uur eventjes wakker. Tegen half acht krijg ik een paar piepen op de middelste hengel maar gebeurt er niets. Als even later de beetmelder weer twee piepen geeft, ros ik de hengel toch van de steunen. Blijkt er een dikke blankvoorn aan de haak te hangen. Snel de onderlijn weer in orde gemaakt en naar dezelfde plek in geworpen.
Binnen een half uur krijg ik weer een aanbeet op dezelfde hengel. Eerst een stukje zakken en vervolgens er keihard vandoor gaan. Hengel achterover en hangen. De karper komt meteen aan de oppervlakte en slaat een flinke kolk. Daarna wordt een paar meter lijn van de spoel getrokken en volgt de karper exact dezelfde route als de vorige vis. Ook nu veel uitvallen onder de top die ik makkelijk kan pareren. Dat is weer het voordeel van parabolische hengels. Juist, de carbonstokken die ik in 1986 heb gekocht; ik vis er nog steeds mee.
Na een paar minuten is het pleit in mijn voordeel beslecht en ligt de spiegelkarper in het net. Op de onthaakmat inspecteer ik de plek van de haak in de bek van de karper. In de onderlip net naast de scharnier. Ik heb in de gaten dat ik de onderlijnen niet langer moet maken, eerder korter. Meten en wegen van de spiegel en een paar foto’s. Na het terugzetten noteer ik in mijn logboek: spiegelkarper 75 centimeter en 18 pond en 4 ons. Voorts zet ik erbij de positie van de haak, boiliemontage, haaktype, gegevens onderlijn en nog een korte beschrijving van het uiterlijk van de spiegel. Diepblauw van boven en van wit naar geel op de buik, rode staart met een beschadiging aan de bovenste staartlob. Oké, de foto geeft de details van de vis wel weer, maar die heb ik niet bij me mocht ik in de toekomst deze vis weer een keer vangen. Een erg kleine kans, maar je weet maar nooit.
Ik vijl de haakpunt weer scherp, nieuwe pvakous eraan en naar de vangende plek werpen. Twee handjes boilies verspreid erom heen en het wachten gaat verder. Nou…niet helemaal. Omdat zowel de linker als de rechter hengel geen actie genereren, besluit ik om beide hengels in te draaien en te controleren. De linker blijkt een boilie van de haar te missen en zit de haak vol met rommel. Waarschijnlijk door toedoen van brasems en voorns. De rechter daarentegen ziet er nog steeds goed uit. Nieuwe pvakous eraan en weer naar respectievelijke plekken geworpen.
Tien voor half tien krijg ik een keiharde aanbeet op weer de middelste hengel. Na de aanslag een flinke kolk aan de oppervlakte en de karper zwemt in één streep naar de kant rechts van mij. Daar probeert ie de rieten in de komen, maar ik weet hem keer op keer te blokken. Als ik de karper keer, zie ik dat het om een schubkarper gaat van een pond of twaalf. Als ik de karper weer blok als deze de rieten in wil zwemmen, schiet plotseling de haak uit de bek. Shit! Eigen schuld. Iets teveel druk op de haak gezet met als gevolg dat die uit de bek glipt. Nou ja, hoe vervelend het ook mag zijn, ik heb gelukkig al twee karpers deze sessie op mijn conto te staan. Geen kanjers, maar wat mij dat uit. Ik ben allang blij dat ik gevangen heb op een nieuwe stek.
Tegen elf uur ben ik wel een beetje uitgevist en ruim de spullen op. De bewolking lost langzaam op en komt de zon tevoorschijn. Net zoals ik gekomen ben, zo vaar ik terug naar de trailerhelling. Boot op de trailer en naar huis. Ik heb nog andere dingen te doen.
