24 Mei 2016

Na 2,5 dag afwezigheid gisteren weer voor het eerst gevoerd met de smikkelmix en 24 millimeter RRF bollen. Alles bij elkaar zo’n 5 kilo waarvan het merendeel smikkelmix. Terwijl ik aan kom varen, zie ik een meerkoet fanatiek duiken. Een paar seconden later zie ik hem met een boilie in zijn bek die daar dus al 2,5 dagen heeft gelegen. Met andere woorden de karpers hebben de stek niet leeg gevreten. Dit is dus geen goed teken. Wat te doen? Niet voeren? Of wel voeren? Ik denk er een paar seconden over na en besluit om wel de gehele smikkelmix op te voeren, maar de hoeveelheid boilies te halveren. Even twee keer op en neer varen en de voerstrook mag de komende 24 uren zijn werk doen.

Vanmiddag op de crematie geweest van mijn neef. Bij aankomst bij het crematorium bleek de belangstelling erg groot te zijn. Gevolg was dat het merendeel van de belangstellenden de herdenking in een andere zaal op een videoscherm moesten volgen. Eigenlijk had ik daar ook moeten zitten, maar door even met de man van het centrum te overleggen, mochten wij toch op aparte stoeltjes in de aula aanwezig zijn. Daar ben ik die man erg dankbaar voor.

Zo’n herdenkingsdienst is altijd een emotionele aangelegenheid. Natuurlijk worden er verschillende toespraken gehouden door de werkgever, de uitvaartverzorger, een goede vriend en een familielid. Als ook nog de kinderen een tekst voorlezen ter nagedachtenis van hun vader, dan heeft dat wel impact. Per slot van rekening zijn zij wel hun vader verloren.

En als je alle herinneringen hoort, dan zijn er veel overeenkomsten met mijzelf. Bepaalde interesses, de gekkigheden uit onze jeugd, maar ook hoe wij ons ontwikkeld hebben van kind naar volwassene. Hij en ik hebben ook als dienstplichtigen gediend bij hetzelfde regiment. Nu wist ik dat in principe wel, maar gewoon door de jaren heen vergeten. Al met al kom je tot de conclusie dat we meer overeenkomsten via onze genen hebben meegekregen dan ik ooit heb beseft. Gevolg is wel dat de band met mijn andere neven veel steviger is geworden dan die was. Niet in de zin van ‘klef’ of zo, maar meer verbondenheid.

Na de herdenkingsdienst mijn ouders weer thuisgebracht en daarna naar huis gereden. Omdat het al erg laat was geworden, toch maar even een snelle hap gehaald met Annette. Aansluitend de boot aankoppelen en richting de trailerhelling rijden. Helaas kom ik er halverwege de rit achter dat ik mijn telefoon thuis heb laten liggen. Dus rechtsomkeert naar huis.

Een half uurtje later ben ik eindelijk bij de trailerhelling en kan ik de boot te water laten. Auto wegzetten en even later ben ik onderweg. Normaliter kan ik me ontzettend ergeren als ik iets vergeet en daardoor weer naar huis moet, maar op één of andere manier heb ik dit keer een bepaalde rust en gelatenheid in me waardoor ik de tijdverlies accepteer.

Op de stek aangekomen kan ik aan de hand van de GPS coordinaten de juiste plek terugvinden waar ik de boot wil positioneren. Daarna spullen in orde maken en net na negen uur heb ik de eerste hengel uitgevaren. De andere twee volgen snel. Dan de rest voor de nacht in orde maken en net na tien uur kan ik genieten van een kop koffie. Het is stil op het water en ik hoef mij niet druk te maken over andere boten die te dichtbij komen.

Het is de gehele dag koud geweest en het kwik tipte net de 10 graden aan. De wind komt uit het Noordwesten kracht 2. De watertemperatuur is net 15 graden en de lucht is geheel bewolkt. Omdat de luchttemperatuur al zo laag is, daalt deze gedurende de avond amper en echt behaaglijk is het niet. Tegen twaalven schuif ik de slaapzak in maar kan de slaap niet vatten. Alle indrukken van deze dag passeren nogmaals de revue en ik denk nog eens na over mijn doel hier op deze aardkloot. Ik filosofeer een tijdje. Natuurlijk levert het geen antwoorden op; alleen inzichten. Maar goed, dit is een blog over karpervissen en niet een cursus levensbewustzijn.

Uiteindelijk val ik natuurlijk in slaap en hoop stiekem ruw gewekt te worden door een harde aanbeet. Helaas laten de karpers zich niet zien. Ik hoor niets en ook zie ik niks als het eerste daglicht zich aandient. Dus maar weer de slaapzak in en verder snurken. Dat doe ik zelfs tot tien uur.

Daarna zit ik met een krentenbol en een kop koffie in de hand. Hoewel ik eigenlijk vind dat ik eerder wakker had moeten worden, accepteer ik dat het is gelopen zoals het nu is. Ik besluit dan ook om me niet te haasten en mezelf de tijd te gunnen. Tevens geeft me dezelfde tijd om na te denken wat nu te doen. Optie één is om door te voeren op deze stek en domweg te blijven vissen totdat de karpers arriveren. Optie twee is om een ander stek op te zoeken en daar nieuwe kansen te creëren. Ik heb de nieuwe stek al een paar keer door mijn hoofd laten gaan en hoe meer ik erover nadenk, hoe aantrekkelijker die wordt. Optie drie is om terug te gaan naar mijn voorjaarsstek waar ik de laatste keer zo goed gevangen heb. Per slot van rekening heb ik daar een paar grote karpers gevangen en dat smaakt naar meer.

Terwijl ik rustig over het water zit te staren en alle voor- en tegenargumenten afweeg betreffende de drie opties, zie ik de middelste hengel doorbuigen en vervolgens begint de strak gedraaide baitrunner als een dolle te krijsen terwijl de beetmelder het ook uitschreeuwt. Een seconde heb ik nodig om uit mijn gedachten terug te keren naar de werkelijkheid en heb ik amper twee seconden nodig om de hengel van de steunen te rossen. Meteen vliegt de hengel krom en begint de slip te tikken. Ik zie ook een grote kolk ontstaan net voor de rietpollen waartegen ik zit te vissen. En in die kolk zie ik een redelijk grote donkere staart wapperen. Vervolgens buigt de hengel door en begint de karper naar rechts te zwemmen. De slip tikt weer even totdat de vis zich omdraait en naar links gaat zwemmen. Af en toe krijg ik een beuk op de hengel als de karper aanzet en de spoel van de molen weer lijn af moet geven. Dit voelt lekker aan.

De karper zwemt rustig naar links en ik probeer steeds een beetje lijn op te spoelen om daardoor de afstand tussen mij en de vis te verkleinen. Hoewel moeizaam, kan ik beetje bij beetje lijn winnen. Als de voorslagknoop door de ogen tikt, weet ik dat de karper nog zo’n 40 meter van mij vandaan is. Zuiver op zijn gewicht zwemt de karper over links middels een boog om de boot naar de achterzijde. Mij maakt het niet uit. Hier mag hij rustig meer energie verbruiken.
Na een paar minuten heen en weer zwemmen, merk ik dat de puf bij de vis er een beetje uit is. Met een paar halen kan ik de karper naar de boot pompen en omdat het water kraakhelder is, kan ik op bijna anderhalve meter diepte een weerbarstige spiegelkarper ontwarren. Geen hele grote maar o zo welkom.

Na nog een minuutje tegenspartelen, kan ik eindelijk het schepnet onder de vis schuiven. Hoppa, die is binnen. Omdat er een boot aan komt varen, laat ik de hengel en schepnet even op de rand van de boot rusten en doe net of er niks gaande is. Als de boot uiteindelijk uit het zicht raakt, kan ik de spiegel binnenboord hijsen. De Kurv Shank haak maat 4 zit perfect achter de onderlip. De 24 millimeter boilie met kurk is al van de haaronderlijn gevallen en zit niet in de weg. Tijdens het meten en wegen constateer ik dat de spiegel 76 centimeter lang is en 20 pond en 2 ons zwaar. Prachtig gebouwd en loeisterk. Wat wil ik als karpervisser nog meer?

SONY DSC

Ik hang de spiegel in de weegzak even in het water zodat ik de camera’s rustig kan opstellen. Vijf minuten later zijn de beelden vastgelegd op de geheugenkaarten en zwemt de spiegel zijn vrijheid tegemoet. Met een enorme glimlach kijk ik de vis na totdat deze echt in de diepte verdwijnt. Gelukkig redt deze spiegel de sessie.

Voordeel van de vangst is meteen dat je de keuze een stuk makkelijker kunt maken. Ik besluit dan ook om op deze stek door te voeren en te kijken of ik hier met een toevalstreffer heb te maken of dat er toch meer vissen rondscharrelen.

Een uurtje later ruim ik de spullen op en voer de stek nog eens goed aan. Morgen nog een voerbeurt en dan de proef op de som nemen. Ik ben erg benieuwd of er meer vissen zijn die de stek afschuimen. We zullen wel zien.