Door alle perikelen rond de regio van DE KSN en de mega hoeveelheid telefonische contacten en mailtjes, had ik geen zin om te vissen. Daarnaast waren de hoge temperaturen nu ook geen uitnodiging om eens lekker aan de sloot te gaan zitten. Gelukkig stond er een reünie op de planning. Op de kop af is het 25 jaar geleden dat wij onze officiersopleiding starten in Breda. Sommigen als burger en sommigen al als beroepsmilitair (zoals ik).
Vier van mijn jaargenoten hebben de koppen bij elkaar gestoken en een plan gemaakt om alle oudgedienden weer te verzamelen op de kazerne waar alles begon. Dat bleek in de praktijk lastiger dan van tevoren aangenomen. Uiteindelijk zijn er 5 niet te traceren en een aantal kunnen niet vanwege persoonlijke omstandigheden.
In de voorbereiding van deze dag werd ons allen gevraagd om een vragenlijst in te vullen. Al deze gegevens inclusief foto’s zouden worden verzameld en zoals de traditie betaamd, worden gebundeld in een jaarboek. Dus enkele maanden geleden al het gevraagde aangeleverd.
In aanloop tot de reünie ga je nadenken over de jaren dat je hebt ‘gediend’. Je leven wordt volledig beheerst door het militair zijn. Je eigen privéleven komt op de tweede plaats. Hoe vaak vond ik het vervelend om op vrijdagmiddag naar huis te moeten omdat het je (werk)ritme verstoorde? Hoe vaak bleek dat je directe collega’s jou beter kende dan je eigen vriendin of familie? Iemand die niet heeft ‘gediend’ kan dat niet beoordelen. Kameraadschap is nog zo iets. Dat kun je alleen maar bereiken als je met elkaar diep in de shit hebt gezeten. Op momenten dat jij je fysieke en mentale grenzen overschrijd en afhankelijk bent van je eigen veerkracht, maar ook dat van je directe collega’s. Angsten overwinnen en niet in paniek raken. Vertrouwen op de mensen om je heen omdat je weet dat je op ze kunt bouwen. Dat bereik je nooit en te nimmer in de reguliere maatschappij. “Je moet het maar kunnen”, is de slogan van Defensie. Been there, done it.
Het leven van toen lijkt ver weg; heel ver weg. Maar met het naderen van de bijeenkomst, komen de herinneringen en beelden van toen terug. We waren jonge gasten van tussen de 18 en 36 jaar, man of vrouw en met dezelfde doelstelling. De begeerde bul en bijbehorende rang behalen. De vele uitputtende oefeningen, ontberingen, pittige examens, het leek toen zo gewoon. Nu kijk ik daar anders tegenaan. Het is de zwaarste leiderschapstraining die er in Nederland is. Daar kan geen enkele training of opleiding (universitair) tegenop. Niks alleen theorie. Keiharde praktijk!
En met de herinneringen komen ook de verhalen. Want naast de allerlei verplichtingen zaten er ook genoeg ‘ontspanningsmomenten’ in zoals elke studie betaamd. Als ik daar aan terugdenk, dan moet ik er weer om lachen.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel met enige reservering naar Breda ben afgereisd. Het is een hoofdstuk uit je leven geweest en het is ook een hoofdstuk dat ik lang geleden heb afgesloten. Waar ik een beetje bang voor ben is dat met de reünie ook weer de donkere periode naar boven zal komen. En die onrust kan me gestolen worden. Allemaal hebben we een tik van de molenwieken gehad.
Ik heb mij die middag en avond prima vermaakt. Geweldig om al die “oude” koppen na 25 jaar weer terug te zien. En alles op en top geregeld. Gelukkig werd de reünie gesponsord uit het Veteranenfonds anders zou het een kostbaar grapje worden. De commissie had ook een aantal VIPS uitgenodigd. Zo gaf Henny Huisman acte de présence in een persiflage van het TV programma – De Reünie -, maar ook de sprinter Churandy Martina participeerde in de bijeenkomst. Last but not least was daar Fajah Lourens die een set draaide. Ik snap ook waarom haar boek zo’n hit is op dit moment als je haar ‘prettig’ lichaam zo ziet. Menig reünist wilde natuurlijk graag met haar op de foto.
Na de barbecue zijn we nog even op ‘onze’ oude kazerne geweest. Die zou de maandag erop volgend gedeeltelijk met de grond gelijk gemaakt worden en in plaats daarvan komt daar een mbo scholengemeenschap. Voor ons dus de laatste keer om het gehele gebouw van onder tot boven door te neuzen op sporen van toen. Tevens onze oude studiekamers en dergelijke nog eens kunnen aanschouwen en herinneringen ophalen. Prachtig!
Aan het einde van de avond de reis terug naar Friesland. Een paar zijn gebleven en hebben op de oude manier Breda onveilig gemaakt. En het jaarboek wat is samengesteld met daarin de verhalen over hoe het een ieder is vergaan, dat hebben de meesten dezelfde nacht nog uitgelezen. Ik heb daar de zondag maar mee gevuld en met veel plezier kennis genomen van de verschillende wendingen in ieders leven.
De volgende reünie staat alweer gepland: 5 september 2041!!
Maar goed, kleine zijsprong. Nu weer terug naar het vissen want daar is het met name om te doen. Omdat de hete temperaturen eindelijk het land uit waren verdreven, kreeg ik ook weer zin om te gaan vissen. Op het hele grote water is het nog druk, te druk, dus gekozen voor een zijtak van de boezem . Twee dagen achterelkaar en voorafgaand aan de daadwerkelijke vissessie gevoerd. Elke dag 2,5 kilo 16 millimeter RobinRedFish van Sunrise, zij het wel dat de mix wat is aangepast aan mijn wensen. Tevens heb ik de bollen gesoakt met Equinox van CC Moore nadat ik die uit de vriezer heb gehaald om te ontdooien.
Ik zit nog wat te dubben over de onderlijnmontages. Voorgaande periode goede resultaten behaald met de LDB (Luc De Baets) onderlijnmontage en ik heb in overweging om alle drie de stokken van dezelfde onderlijn te voorzien. Aangezien ik altijd graag mag variëren, besluit ik om toch niet alle drie de hengels hetzelfde te laten zijn. Dus eentje met LDB montage en de andere met (semi) vast lood. Ook varieer ik met de haaktypes om te blijven leren welke de besten zijn in welke omstandigheden al weet ik op voorhand wel wat werkt en nog beter werkt.
Ik moet tot halverwege de middag stand-by thuis blijven omdat ik gebeld kan worden naar aanleiding van het interview van gisteren. Ik moest op gesprek bij een bedrijf en dit keer werd het interview in het Engels gedaan. Eerste keer in mijn leven dat ik een sollicitatiegesprek in het Engels heb moeten doen, maar goed als de Vice-President HR Europe speciaal uit London komt oa een sollicitatiegesprek af te nemen, dan is het wel even spannend of het allemaal goed gaat.
Net voor drieën komt het verlossende telefoontje: gesprek is goed gegaan en de komende maanden ben ik de nieuwe HR Manager voor Nederland om de transitie te gaan leiden. Prima boodschap en daarna als de wiedeweerga de boot beladen en naar het water. Na een uurtje ben ik op de stek. Het is heerlijk visweer. Iets meer dan half bewolkt, zuidzuidwestenwindje en 21 graden luchttemperatuur. Het water is zelfs een graadje warmer. In alle rust maak ik dan ook de drie stokken klaar en niet veel later liggen die verspreid over de voerplek. Ik start met het weids verspreid vissen en leg de linker hengel net buiten de voerplek en dat doe ik ook met de rechter hengel. De middelste leg ik in het midden van de voerplek. Ik voer matig aan de buitenzijde en iets geconcentreerder in het midden. Ik ben benieuwd wat het verschil gaat maken.
Net voor half zes zit ik volledig geïnstalleerd en niet veel later met de Singapore noedels voor mijn neus. Prima hap al mag het voor mij wel wat pittiger. Nu de karpers nog.
Rond negen uur zie ik de eerste 2 karpers aan de oppervlakte rollen tussen de rietkraag en de positie van de rechter hengel. Mooi, de vissen zijn er. Nu nog met de koppen naar beneden.
Hoewel ik mijn ogen gefixeerd heb op de rechter hengel, is het toch de middelste die klokslag tien uur vertrekt. Niet een fluiter maar zoals ik ondertussen wel gewend ben een zakker. Strak draaien en rammen. Hangen! Na het contact kachelt de vis rustig naar links en ik kan in de tussentijd makkelijk lijn winnen. Zonder veel omhaal heb ik de karper vrij vlot onder de top. Daar geeft de schub nog weerstand aan het feit dat hij toch echt in het schepnet zal geraken en inderdaad een minuutje later ligt ie op de onthaakmat. De Longshank maat 6 zit netjes vast in de mondhoek. Niet helemaal op de plek waar ik de haak zou verwachten, maar een kniesoor die daar een punt van maakt. Binnen is binnen. Even later zwemt de schub weer in voor hem bekende omgeving. Ik noteer in mijn logboek de gegevens en dat is 62 centimeter en 9 pond en 3 ons. Geen grote maar wat boeit het. Eindelijk weer karper op de mat.
Terwijl ik de onderlijn aan het in orde maken ben, krijg ik een zakker op de linker hengel. Strak draaien en de hengel naar achteren. Niks. Ik draai verwoed aan de molen maar de enige weerstand wat ik voel is dat van het lood. Als ik vervolgens de onderlijn inspecteer, kan ik niks afwijkends zien. Is het een brasembeet geweest? Zou kunnen. Of een karper die de boilies (snowman) wel in de bek had, maar de haak niet? Zou kunnen. Of gewoon pech? Zou kunnen. Afijn, niet veel later liggen beide hengels weer op hun respectievelijke plekken.
De rest van de avond blijft het rustig. Alleen zijn de karpers behoorlijk actief. In het donker hoor ik ze veelvuldig rollen en draaien. Het is dus een kwestie van tijd dat de volgende karper zich vergist en zich vastprikt aan de haak. En inderdaad, net na twaalven is het weer de middelste hengel die een aanbeet registreert. Ook nu weer koerst de vis naar links en kan ik makkelijk lijn winnen. Onder de top veel uitvallen maar zijn te zwak om enig verschil te maken. Een paar minuten later heb ik de schub onthaakt en weer teruggezet. Waarschijnlijk een broertje van de vorige want ze verschillen nauwelijks: 64 centimeter en 10 pond en 3 ons.
Ik heb de hengel nog maar net weer op de plek te liggen of ik krijg een fluiter op de rechter hengel. Na de aanslag voel ik wel weerstand van een karper maar veel stelt het niet voor. Maar gezien de buiging van de parabolische hengel lijkt het toch dat een beter exemplaar aan de haak hangt. Omdat de wind volledig is gaan liggen en de volle maan aan de hemel is verschenen, kan ik onder de top een kleine schub waarnemen die zijn best doet om van de haak te spartelen. Helaas zit de haak perfect achter de onderlip en zie ik pas op de onthaakmat waarom ik een ander gevoel had bij het daadwerkelijke formaat. De schub is maar 57 centimeter lang maar wel 12 pond en 1 ons zwaar. De karper heeft een kogelronde buik. Versteend kuit of zich afgelopen dagen volgevreten? Ik heb geen zin om de vis te beschadigen door hem af te strijken. Daarentegen maak ik een foto en zet hem gauw terug.
Ik krijg dan de gelegenheid om een uurtje te maffen totdat de middelste hengel weer een aanbeet registreert. Dit keer heb ik met een beter exemplaar van doen want de eerste minuut heb ik met het lichte materiaal weinig in te brengen. Daarna kan ik enige invloed uitoefenen op de karper al zijn er enkele spannende momenten als die dreigt op links de rietkraag in te stuiven. Wonder boven wonder kan ik hem er net uithouden en langzaam naar de boot leiden. Onder de top blijft het verzet hevig en trekt de karper af en toe een metertje van de spoel. Ook nu weer wordt het pleit in mijn voordeel beslecht. Dit keer is het een spiegelkarper die zich heeft vergist. Prachtige vis van 70 centimeter en 15 pond en 3 ons. Met veel bewondering voor zijn strijdlust zet ik hem terug. Die wil ik over een paar jaar wel weer eens ontmoeten. Wat een kracht en wat een uithoudingsvermogen!
Een uurtje later krijg ik een fluiter op de linker hengel. Als ik de hengel van de steunen ros en contact wil maken met de veroorzaker, ontmoet ik geen tegendruk. Shit, mis! Inspectie van de onderlijn leert me dat de haak wel vlees heeft gepakt maar blijkbaar onvoldoende. Het zet me weer aan het denken en ik vermoed dan ook dat de onderlijnmontage niet goed is. Ik heb op de haar een 16 millimeter gewone RRF boilie met daarboven een 16 millimeter popup Fruittella. Bij aanvang van deze sessie testte ik de montage en het viel me op dat het geheel niet door het gewicht van de haak wilde zinken. Dus wat kneedbaar lood gebruikt om het geheel uit te balanceren. Hoewel ik weet dat de inhakingskansen minder zijn als het aas een paar centimeter boven de bodem staat te wapperen, toch het geheel ingegooid met alsnog het gevolg twee missers. Dom, dom, dom, ik had beter moeten weten. Kneedbaar lood eraf gehaald en stukjes van de popup gehaald totdat die op de haak begon te zinken. Daarna een nieuwe PVA kous eraan en het zaakje weer op de rand van de voerplek geplaatst.
Na een uurtje of twee mogen maffen is het weer de linker hengel die een aanbeet registreert. Uit de slaapzak, hengel van de steunen en hangen. Ook nu blijkt een kleine schub de veroorzaker en niet veel later heb ik die onthaakt en teruggezet. Met 57 centimeter en 8 pond en 4 ons de kleinste van deze vissessie.
De rest van de ochtend gebruik ik om wat slaap in te halen. Ik hoopte op nog een aanbeet, maar de vissen zijn waarschijnlijk verder getrokken. Ach, ik heb de buit al binnen en mij prima vermaakt. Gedurende de nacht was het bijna windstil en volle maan. Alles was goed zichtbaar en de vissen waren in grote getale aanwezig. In de momenten dat ik even de tijd nam om over het water te turen, zag en hoorde ik regelmatig een karper aan de oppervlakte rollen. Had er meer in het vat gezeten? Ongetwijfeld als ik met de best vangende onderlijnmontage was gaan vissen op alledrie de hengels. Maar ik hou nu eenmaal van variëren dus hou ik het op mijn eigenwijze manier van vissen. Dan kost het me maar een paar aanbeten die ik aan de ander kant weer extra kan verzilveren.
Aan het einde van de ochtend vaar ik op mijn gemakje naar huis. Overdenk mijn zonden en geniet van het prachtige herfstweer. Het leven is goed.
