Vanaf half november heb ik geen hengel meer aangeraakt. Bepaalde klussen liepen niet helemaal zoals ik die had gepland en dat betekende dat ik al mijn vrije tijd aan andere dingen moest spenderen in plaats van aan de visserij. Afgelopen 2 maanden de eerste ijsperiode gehad en ook twee dagen dat het verkeer erg last had van fiks sneeuwbuien. Anders gezegd: Koning Winter is wel gearriveerd.
Twee dagen geleden had ik Arjan aan de telefoon. Natuurlijk kwam de woorden weekend en snoekvissen aan de orde. Al snel werd de afspraak gemaakt om samen een dagje de groene rovers achter de vinnen te gaan zitten. Gezien het feit dat op woensdag nog een laagje ijs op het water lag, wil dat de voorpret niet drukken. We gaan toch. Betekent wel dat ik mijn boot nog wel even moet ombouwen en de snoekspullen van het stof moet ontdoen. Kost me wel een vrije middag, maar dan ben ik er wel klaar voor.
Om 06.00 uur gaat de wekker. Aangezien ik elke dag rond die tijd opsta, heb ik wat minder moeite om op dit vroege tijdstip uit bed te stappen. Rondje badkamer en naar beneden om een eitje te bakken en het koffieapparaat aan te zetten. Ik heb net voor zeven met Arjan afgesproken en dat hij naar mij toekomt. Net rond half zeven zit ik mijn laatste broodje met ei naar binnen te proppen als ik een appbericht van Arjan krijg. “Ben R”, staat er. Wie is Ben R, vraag ik mij af. Of zit Koelio soms tijdens het autorijden met zijn telefoon te spelen? Mijn grijze cellen gaan in de overdrive. “Ben R”. Wat bedoelt ie? Plotseling valt het kwartje. “Ben R” is natuurlijk moderne communicatietaal. Hij bedoelt natuurlijk dat hij is gearriveerd op locatie. Op datzelfde moment sta ik op en loop naar de bijkeukendeur. En ja hoor, dat staat hij breed grijzend aan de andere kant van de deur.
“Tjonge, jij bent vroeg?” Ik kan amper mijn verbazing onderdrukken. “Jij hebt er zin in”, vervolg ik.
“Ja, ik was vroeg. Ik heb nog even wat gehaald bij het tankstation en op mijn gemakje hierheen gereden. Heb er zin in Wijts”. Ik zie aan zijn gezicht dat hij het oprecht meent. Het is alweer ruim anderhalf jaar geleden dat we voor het laatst samen hebben gevist (vissessie met Darrell Peck).
Daarna vul ik mijn thermosfles met hete zwarte koffie. Ik heb teveel gezet en even later zitten we samen aan de grote tafel met het restant verse koffie. We kletsen verder even bij en tien minuten later heeft Arjan zijn spullen uit zijn bus overgeheveld naar mijn auto. Niet veel later draai ik de straat op en zijn we onderweg naar de trailerhelling. Het valt me meteen op dat het knap mistig is zoals gisteren al is voorspeld. Niet echt ideaal. Niet voor het autorijden en ook niet voor het vissen. We zullen het er maar mee moeten doen.
Na een klein half uurtje arriveer ik bij de trailerhelling. In zwak licht van enkele straatlantaarns, die een eindje verderop staan, rijd ik voorzichtig naar achteren om de trailer een stukje te water te laten zodat de boot er makkelijk af kan glijden. Helaas vergeten om de achterste spanbandjes los te maken. Dus maar weer vooruit rijden en eerst die dingen losklikken. Tien minuten later ligt de boot te water en heb ik auto met trailer een eindje verderop geparkeerd.
In het licht van een hoofdlampje maak ik twee hengeltjes in orde waarmee ik ga trollen. Zolang het nog donker is, vissen we eerst een stuk water uit met kunstaas. Daarna zien we wel verder. Als ik een doos met pluggen openmaak, zit Arjan mij vragend aan te kijken. Blijkt dat hij zijn doos met kunstaas thuis heeft gelaten. Gelukkig heb ik een ‘klein’ voorraadje bij me en hij mag zelfs kiezen. Niet veel later zet ik de motor in zijn achteruit en vaar ik de trailerhelling uit. Daarna in zijn voorste stand en kan ik beide pluggen te water laten. We zijn eindelijk aan het vissen.
Door de mist kan ik op het grote water niet zien welke koers ik vaar. Gelukkig staat er op de dieptemeter nog een trail van vorig jaar waardoor ik alleen maar de lijn hoef te volgen om op koers te blijven. Arjan heeft zijn hengel al vlot in de steun gezet en tikt zijn eerste berichten op Facebook deze dag. Ieder zijn ding, maar ik vis liever dan op dat ding te loeren. We vissen de eerste twee uren een flink stuk water af, maar we krijgen geen enkele tik op de plug. Op bepaalde stukken zie ik wel solitaire symbolen tegen de bodem liggen. De ervaring heeft geleerd dat het de snoeken zijn die ik daar zie liggen. Blijkbaar hebben ze het ook koud. Het water is 3 graden en de luchttemperatuur ook 3 graden. Ik ben bang dat het net de koud is om de vissen actief te krijgen. We doen verschillende interessante stukken aan, maar wat we ook doen, het blijft stil.
Uiteindelijk stel ik voor om een deel uit te vissen met doodaas onder de dobber. Arjan vindt het prima en is benieuwd of dat succes zal brengen. Ondertussen staat hij regelmatig op om zijn stramme ledematen te strekken. Blijkbaar heeft hij het knap koud want hij staat veel te bewegen. Ook heeft hij zich zo dik ingepakt dat hij alleen zijn ogen aan de buitenlucht blootstelt. Een echte anti-terroristencommando!
Op de eerste twee stekken is het niks en kunnen we geen aanbeet genereren. Op de derde stek is het na een kwartiertje raak voor Arjan. Hij ziet zijn dobber de diepte inschieten. Hij wacht tien seconden alvorens de hengel hard naar achteren te heffen. Meteen zie ik ook dat hij met zinkende dyneema zit te vissen want hij moet eerst veel moeite doen om lijn uit het water te trekken. En als hij als een dolle aan de molen staat te draaien en geen weerstand ondervindt, weet ik dat deze kans verloren is gegaan. Dat is het risico met doodaasvissen. Ik ben daar wel aangewend, maar Arjan kan zich er slecht mee verenigen. Al mopperend monteert hij een nieuw klein bleitje en slingert het hele spul een eind van de boot vandaan in het water. Op naar een nieuwe kans.
Na een half uurtje verkassen we naar een grote haven. Ook daar is het niks en varen door naar een dorp waar volgens Arjan zeker snoeken zwemmen. Dat geloof ik meteen, maar heb de nodige scepsis of ze willen bijten. Daar aangekomen blijkt de ware reden om daar naartoe te varen. Er zit vlakbij een snackbar en daar heeft Arjan zijn zinnen opgezet. Tien minuten later komt hij al aan stormen met een papieren zak die gevuld blijkt te zijn met heel wat warme snackwaren. Ik beperk mij tot een klein patatje pinda, maar mijn vismaat van de dag heeft blijkbaar een grotere trek. Bijzonder grappig om dat te zien en maakt zijn bijnaam van Smikkelbeer waar.
We verkassen naar een andere stek. Daar krijgt Arjan binnen een minuut of tien weer een aanbeet. Gelukkig voor hem zat ik goed op te letten en zie de dobber met een plop de diepte in verdwijnen. Ik laat Arjan weten dat hij beet heeft. Die pakt de hengel, draait de lijn strak en ramt de hengel de lucht in. Een paar seconden daarna komt een kleine snoek aan de oppervlakte met het bleitje in zijn bek. Een paar seconden later schiet de boel los en kunnen we fluiten naar de eerste snoek van 2018 in de boot. Arjan is niet in zijn hum. Tja, ook dit is vissen. We proberen het nog even op deze stek om van een andere snoek een aanbeet te krijgen, maar helaas blijft het stil.
De tijd begint te dringen en ik stel voor om naar de eerste stek te varen waar Arjan de eerste aanbeet miste. Hij stemt in maar maakt tevens een opmerking waaruit blijkt dat hij ook wel naar huis wil. Ik doe maar net of ik het niet gehoord heb. Tien minuten later zitten we op de nieuwe stek. Arjan heeft de moed opgegeven want hij is druk in de weer met zijn Facebookvrienden. Ik maak een opmerking dat ik er heilig van overtuigd ben dat hij echt nog wel een snoek gaat vangen. Hij kijkt mij wat glazig aan in de trant van “zal wel” en houdt zijn blik op het scherm gericht. Vijf minuten later zie ik zijn dobber de diepte in schieten en waarschuw Arjan dat zijn dobber weg is. Die aarzelt niet en pakt de hengel. Lijn opspoelen totdat hij contact heeft en slaat aan. Hangen! De snoek scheert naar rechts en komt snel omhoog. We zien een kleine snoek aan de oppervlakte verschijnen. En dan geeft de vis zich over. Geen gespartel bij de boot of wat dan ook. Snel pakken en binnenboord hijsen. De dreg zit perfect in de mondhoek en is makkelijk te verwijderen. Ik maak een paar foto’s en Arjan zet de snoek verder onbeschadigd terug. Ik kan het natuurlijk niet laten om hem er even fijntjes op te wijzen dat ik toch gelijk heb gekregen. Arjan maakt het niet uit: hij is van de nul af.
Het begint langzaam te schemeren en we besluiten er maar en punt achter te zetten. Ik heb sterk het idee dat mijn gast tot op het bot verkleumd is. Ik voel zo langzamerhand de kou ook mijn lichaam in kruipen. Kwartiertje later zijn we terug bij de trailerhelling. Als ik even later in de auto stap en weg wil rijden, gaat dat erg moeizaam. Even snap ik niet wat er aan de hand is en dan valt het kwartje. Ik ben vergeten de staalkabel met slot uit de wielen van de trailer te verwijderen. Tja, dat wil niet lekker rijden. Dom, dom, dom! Na veel gepruts kan ik het slot verwijderen en eindelijk naar de trailerhelling rijden. Met wat gedoe krijg ik de boot op de trailer en in het donker rijden we naar huis. Uiteraard met de autokachel op standje kernfusie. Dan pas merk je hoe koud je bent geworden. Oostenwind en 3 graden luchttemperatuur. Maakt allemaal niet uit, lekker een dagje op het water. Wel vraag ik mij af of ik Arjan heb overtuigd dat het doodaasvissen met dobbers wel zo leuk is. Ik denk toch dat hij liever onder een plu zit met een paar hengels op de rodpod. Ieder zijn ding natuurlijk. We zullen zien wat zijn reactie is als ik hem een volgende keer uitnodig om weer mee te gaan. Ben benieuwd.
