Afgelopen week zijn de weersomstandigheden wat gunstiger uitgevallen dan voorspelt. Af en toe tikte het kwik de 20 graden aan en dat heeft meteen invloed gehad op de watertemperatuur. Die is met 6 graden gestegen. Dat betekent ook dat de karpers na het ontwaken snel naar de paaigebieden zijn gezwommen. Bij Leeuwarden zijn al grote groepen karpers gesignaleerd en een slimmerik heeft daar goed gebruik van gemaakt. 15 tot 20 karpers per dag tot ongeveer 19 kilo was meer regel dan uitzondering. En inderdaad: op de juiste tijd op de juiste plaats.
Afgelopen dagen toch 2x gevoerd op een andere stek dan de vorige sessie. Hoewel de motivatie niet echt top is, wil ik toch na een drukke week vissen. Ik werk bijna 10 uren per dag en aan het einde van de week wil ik mijn eigen rustmoment hebben. Effe mijn zinnen verzetten zoals ze dat zo mooi noemen. Ik heb ook in een ander patroon gevoerd. Niet veel maar vooral heel erg verspreid. Dus een beetje sector voeren. Eén boilie per vierkante meter.
Rond zes uur heb ik de drie hengels gepositioneerd. Ik heb de inhoud van de PVA kousen ook veranderd. Klein beetje pellets (3 verschillende soorten van CC Moore) en een halve stukjes boilie, dat moet het gaan doen. Ik voer minimaal en flink verspreid een paar handen boilies over de drie hengels. Daarna kan het wachten beginnen.
Het is uit de wind en op de zon heerlijk toeven. Stretcher uitklappen, stoel erop en onderuitgezakt het water bespieden. Ik heb speciaal daarvoor een kleine verrekijker die je zo in je jaszak mee kunt nemen. Dat ding vergroot dusdanig objecten aan de horizon, dat je een goed beeld krijgt van hetgeen waar je op richt. Omdat er nu weinig wind staat, kan ik makkelijker tekenen van leven waarnemen. Een paar honderd meter verderop zie ik wat deiningen in het water. Eerst denk ik dat en boot voorbij is komen varen en dat ik naar hekgolven zit te kijken. Dat blijkt een misvatting. Als ik wat langer naar de desbetreffende stuk water kijk, zie ik dat er vissen aan het paaien zijn. Dan weet ik nu ook waar ze zijn. En nu de hengels binnendraaien en verkassen? Nee, ik blijf zitten waar ik zit. Ik wil niet op paaiende vissen gaan hengelen en ze met rust laten. Zij hun ding en ik mijn ding. Aangezien niet alle karpers tegelijk paaien, hoop ik nog kans te maken op een verdwaalde karper die zijn honger boven de jaarlijkse wip prevaleert.
Halverwege de avond begint de hemel dicht te trekken en zakt de luchttemperatuur van 18 naar 13 graden. Om half elf arriveren de eerste pittige onweersbuien. In eerste instantie denk ik dat de buien onderlangs voorbij zullen trekken, maar na een uurtje breekt de hel los. Het wordt een geflits van jewelste en ook de donderklappen liegen er niet om. De bui trekt op 6 kilometer van mij voorbij. Tegelijkertijd plenst het enorm en de boot krijgt het aardig te verduren. Maar net na middernacht is het ergste voorbij en gaan de plensbuien over in gestage regen.
Tegen vijf uur word ik wakker doordat de ochtendzon op mijn gezicht staat te schijnen. En als ik even daarna de lucht bemonster, zie ik in het oosten de zon en in het zuidwesten de lucht staalgrijs worden. Dat betekent weinig goeds. En inderdaad even later plenst het weer. Met de regen arriveren ook de onweersbuien. Dit keer nog dichterbij dan een paar uren daarvoor. Voor mij het sein om diep de slaapzak in te kruipen en verder te maffen.
Net voor zeven uur zijn de onweersbuien naar het oosten weggetrokken, maar blijft het regenen. Plotseling krijg ik een flinke fluiter op de linker hengel. Ik wil snel de slaapzak uit. Helaas weigert de rits mee te werken en heb ik die te hoog dichtgetrokken. Met veel geklooi en gefrummel weet ik me uit de slaapzak te bevrijden en de regenjas aan te trekken. Niet veel later heb ik een kromme hengel in de hand. Tot mijn stomme verbazing komt de karper vrij gemakkelijk mee mijn kant op. Na een paar minuten heb ik hem onder de top en kan ik vrij vlot het net onder de karper schuiven. Op de onthaakmat zie ik dat ik te maken heb met een lange slanke torpedo schubkarper. Meten en wegen leert mij dat het om een schub gaat van 87 centimeter en 21 pond en 4 ons met lichte paaischade op de flank. Tjonge, wat ben ik in mijn nopjes met deze schub.
Ik hang de karper even in de weeghaak in het water zodat ik tijd heb om de statieven op te stellen en de camera’s in positie te zetten. Ik wil daarna even een proeffoto maken van mezelf alvorens de karper uit het water te pakken als ik in mijn ooghoeken twee reeën door het weiland zie rennen en mijn kant op komen. Ik wil aansluitend de filmcamera pakken om het tafereel te filmen. Plotseling hoor ik 10 meter achter mij een grote plons en zie als ik mij omdraai de reebok voor mij langs zwemmen. Ik treuzel niet en pak de filmcamera. In de minuut die volgt schiet ik prachtige beelden van de zwemmende ree. Als hij even later aan de overkant zichzelf op het droge hijst, begint hij te brullen. Nou ja, brullen, ik denk meer dat het roepen is naar de hinde die achter mij nog in het weiland staat. Toch durft ze de oversteek niet te maken en loopt uiteindelijk weg waardoor ik haar uit het oog verlies. Daarna maak ik de platen van de schub en zet deze verder ongeschonden terug. Twee positieve ervaringen in 10 minuten tijd. Ik heb mazzel!
Langzaam wordt het droog al blijven er dreigende luchten aan de horizon waarneembaar. Ik vertrouw het niet helemaal en besluit vroegtijdig in te pakken. Daarna vaar ik terug naar de bekende trailerhelling. Het lijkt of ik die droog ga halen. Helaas blijkt dat een foutieve inschatting. In de laatste kilometer gaan de hemelsluizen open en word ik getrakteerd op een bak water. Ik kan me er niet echt druk om maken. De buit is na een paar vangstloze sessies binnen plus deelgenoot geweest van een prachtig schouwspel. Dat nemen ze me niet meer af. Volgende week eens kijken of we er meer karpers kunnen verleiden om zich onvrijwillig van een tijdelijke piercing te laten voorzien.
