Gisteren na vertrek werd het weer prachtig weer en tipte de thermometer de negentien graden aan. Hoe anders is het vandaag. Met pijn en moeite is het dertien graden en de verwachting is dat het ’s nachts flink zal afkoelen met aansluitend regenbuien. Kortom niet echt fijne omstandigheden. Rond half vijf ben ik terplaatste en bevis dezelfde stek als afgelopen keer. Ik hoop nu eindelijk de nieuwe hengeltjes en molens van JRC en Penn uit te kunnen proberen. De hengels zijn speciaal ontwikkeld voor het uit een boot vissen. Nu is dat niet helemaal waar. Voor het vissen vanuit een boot maakt namelijk de lengte niets uit. Maar als je vanuit een kleine boot een karper aan het drillen bent en je wilt deze het schepnet in dirigeren, order dan is de lengte van de hengel wel van belang. Daarom zijn deze hengeltjes van JRC ook maar 3.00 meter lang. Hoewel ik niet van de grote testcurves ben, hebben deze hengeltjes een testcurve van 2.75 lbs. Zaak dus om eventuele gehaakte vissen onder de top voorzichtig te drillen vooral als deze zachte bekken hebben.
Aan het begin van de avond lig ik wat de doezelen en af en toe val ik ook nog in slaap. Tegen achten ben ik weer het heertje en scherp. Gelukkig net op tijd want ik krijg vlot daarna een beet op de middelste hengel. Even uitvinden hoe de slipknop aan te draaien (ik vis normaal met Shimano baitrunners) en aanslaan. Gelukkig is het dit keer raak. Het blijkt geen grote karper te zijn want ik kan ‘m redelijk snel tot onder de top krijgen. Net onder het wateroppervlak ontwaar ik een spiegeltje en net als deze even aanzet, vliegt het lood mij om de oren. Los! Ik vloek even. Spiegeltjes blijven hier schaars dus als je er eentje aan de haak hebt hangen, wil je die natuurlijk vangen. Uiteraard wil ik nooit karpers verspelen, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Helemaal uitsluiten kun je het nooit. Ik herinner me nog dat Robert Naeff me eens vertelde dat hij net zolang met een type haak viste totdat hij vissen ging verspelen; dan stapte hij over op een nieuw model. Tja, dat is ook een manier. Alleen zal ik dat niet doen.
Ik viste in de jaren negentig alleen maar met WS-haken (Z17 van Partridge). Ik verspeelde wel eens een karper, maar bleef deze haken meer dan tien jaren trouw. Zelfs toen ze niet meer te krijgen waren, kon ik ze nog speciaal in Engeland voor mij laten maken. OK, het was niet goedkoop, maar ik kon weer heel wat jaren met de nieuwe voorraad vooruit. Helaas ontdekte ik ergens rond 2003 dat er toch weer haken op de markt waren verschenen die in de kleinere types uitstekende resultaten lieten zien. Het was Arjan Verkoelen die een keertje met mij meeging en in één nacht twaalf vissen wist te haken zonder maar één vis te verspelen en dat terwijl hij met voor dat water met zwaar materiaal zat vissen. Ik haakte die nacht een gelijk aantal karpers. Alleen ik verspeelde er drie terwijl ik met een grotere (is dus dikdradig) WS-haak zat te vissen. Toen het later me nog eens overkwam, was ik om. Met welke type haak Arjan zat te vissen? De Wide Gape maat zes van Korda.
Tegen middernacht val ik eindelijk in slaap. Tegen drieën word ik gewekt door een zakker op de rechter hengel. Aanslaan en het is raak. Maar ik voel ook direct dat de lijn ‘ergens’ onderwater vast zit. Ondanks allerlei pogingen de zaak vlot te trekken, lukt het me niet de lijn vrij te krijgen. Zelfs met de molenbeugel open in de hoop dat de karper zichzelf vrij zal zwemmen, lukt niet. Dan maar uiteindelijk ouderwets sleurwerk. En ja, ik krijg het obstakel in beweging. Stilletjes hoop ik dat de karper nog aan de haak zal hangen, maar diep van binnen weet ik allang hoe de vlag erbij hangt. Onder de top ontwaar ik een wortelkluwen en met daarin mijn haak. Verdomme, twee aanbeten en twee lossers. Kan het nog slechter?
Net na zevenen ’s ochtends vertrekt dezelfde hengel weer. Dit keer blijft de karper aan de haak plakken en dril ik uiterst voorzichtig. Het zal me toch niet weer gebeuren dat de karper van de haak wipt? Gelukkig gaat het nu wel goed en even later mag ik een langgerekte schub van net iets meer dan twaalf pond bewonderen. Een snowman wist dus deze karper tot een aanbeet te verleiden.
Niet veel later trekt de lucht dicht en word ik getrakteerd op enkele forse plensbuien. Het regent zelfs zo hard dat er regenwater de boot instroomt. Voor nu erg vervelend, maar thuis makkelijk te verhelpen (gaatjes dichtkitten). Alhoewel ik het plan had om wat eerder op te ruimen, blijf ik toch maar hangen. Inpakken in de plenzende regen is nou ook niet echt aanlokkelijk.
De gehele ochtend blijft het regenen. Het blijven zitten wordt na twaalven zelfs beloond met een aanbeet. Omdat de lijn niet goed op het rollertje van de beetmelder lag, hoorde ik eerst niet wat er gaande was, maar de ratelende spoel maakte mij er wel fijntjes op attent dat een karper met aas er vandoor was gezwommen. Deze karper gaf wel wat sport, maar dat – denk ik –ook doordat ik erg voorzichtig drilde. Desalniettemin kan ik na een paar minuten een puntgave spiegel scheppen van 69 centimeter en 15 pond. Mooi gebouwde vis en niet direct zo’n bordmodel. Gezien de beschubbing vermoed ik dat deze spiegel van de uitzetting van februari 2011 afkomstig is.
Aansluitend het regenpak maar aangetrokken en de spullen opgeruimd. Niet veel later de motor gestart en naar huis geblazen.
